«Μαχαιρώματα»

Όποιος ασχολείται με την πολιτική, με τα κοινά γενικώς, πρέπει να είναι πάρα πολύ σκληρόπετσος («πολύ σκληρός για να πεθάνει» που λένε) για να αντέξει τις διαρκείς επιθέσεις, τις απανωτές τρικλοποδιές, τα καθημερινά πισώπλατα μαχαιρώματα ή και μαχαιρώματα κατά μέτωπο. Κι όλα αυτά όχι από το αντίπαλο στρατόπεδο (ποιος το λογαριάζει) αλλά από τους εντός της παράταξης σου, τους ίδιους τους «συντρόφους» σου! Κι αν νομίζετε ότι όλα αυτά ισχύουν για παρατάξεις που μετά από διαρκείς ήττες ψάχνουν αποδιοπομπαίο τράγο (τα κλασικά) πλανάσθε πλάνην οικτράν. Εδώ μπορεί να παραμένεις ψηλά δημοσκοπικά, να χαρίζεις στην παράταξη σου απανωτές εκλογικές νίκες, να μην έχεις αφήσει χώρο στην αντιπολίτευση να σηκώσει κεφάλι, να κυβερνάς «όσο να θέλεις», και
όμως στελέχη του κόμματος σου να πριονίζουν ακούραστα την καρέκλα σου με όσους
τρόπους μπορούν. Τι να κάνεις, που τα χει αυτά η πολιτική…