Νοσταλγώντας το χθες

Άτιμο πράγμα η νοσταλγία, παγίδα κανονική, σε κάνει να ξεχνάς όλα τα αρνητικά του («έφυγε και πάει») παρελθόντος και να εστιάζεις μόνο στα θετικά ή αυτά που εξωραΐζοντας τα, όσο δεν πάει, με το μυαλό σου, τα θυμάσαι ως «ωραία και ανθηρά». Το να ακούς, για παράδειγμα, παλιό συμμαθητή σου που τα έχει κι αυτός, όπως και συ, τα χρονάκια του, ο οποίος ως κουμπούρας και ατίθασος μαθητής ήταν μόνιμος αποδέκτης… ξυλοφορτώματος από τον δάσκαλο, τακτική απολύτως αποδεκτή στα μέτρα της τότε εποχής, να… νοσταλγεί τα όμορφα, τα ωραία, τα υπέροχα μαθητικά του χρόνια, ε σου ακούγεται κάπως-πολύ κάπως όμως…