Ύμνος στην Ελευθερία

Την ώρα που η χώρα μας ετοιμάζεται για τον εορτασμό της ηρωικής επετείου της 25^ης Μαρτίου- του ξεσηκωμού των Ελλήνων ενάντια στον ξένο κατακτητή, μετά από αιώνες σκλαβιάς, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς πόσο, αλήθεια, ελεύθεροι είμαστε σήμερα, ως δέσμιοι χρεών και υπό την σκληρή εποπτεία δανειστών; Ασφαλώς και αποτελεί τραγική ειρωνεία το ότι μια χώρα που έδωσε, σε όλες τις περιόδους της ιστορίας της, τόσο δύσκολες μάχες για την ελευθερία της, κατακτώντας την με αίμα, κατέληξε σήμερα δεμένη χειροπόδαρα να εκλιπαρεί το έλεος και τη στήριξη ξένων σωτήρων που της επιβάλλουν τους όρους τους με το δικαίωμα του κυρίαρχου που δεν δέχεται ανυπακοή και αντιρρήσεις. Για να μην υπάρξει παρανόηση, διευκρινίζουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να καταφύγουμε σε απλοϊκές και λαϊκίστικες αναφορές, παρουσιάζοντας τους Ευρωπαίους εταίρους μας και τους δανειστές μας ως τους «κακούς» που επιβουλεύονται τους «καλούς» Έλληνες, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν -και είναι- οι μόνοι που προσέφεραν «χείρα βοηθείας» στην βυθιζόμενη στα χρέη χώρα μας η οποία δεν μπορούσε πλέον να δανειστεί από πουθενά και βρισκόταν στον προθάλαμο της χρεοκοπίας. Αυτή η πικρή αλήθεια, την οποία πολιτικοί και πολίτες επιδιώκουμε να κάνουμε ότι αγνοούμε, δεν αναιρεί βεβαίως την δικαιολογημένη αγανάκτηση των Ελλήνων για το «πώς φτάσαμε ως εδώ» αλλά και για το πόσο θα διαρκέσει το, μετ΄ εμποδίων, «πρόγραμμα σωτηρίας» που δεν φαίνεται να αποδίδει, μετά από αρκετά ήδη χρόνια κρίσης, απτό αποτέλεσμα.

Στο πεδίο των σύγχρονων μαχών, όπου ο αγώνας δίνεται στο οικονομικό πεδίο, στους δείχτες ανάπτυξης, στην αντοχή στον ανταγωνισμό, η Ελλάδα με ένα απαρχαιωμένο κρατικό μηχανισμό και ένα παλαιοκομματικό πολιτικό σύστημα, «έμεινε πίσω»  σε ένα σύγχρονο κόσμο υψηλών ταχυτήτων. Στις πρώτες αρνητικές διεθνείς συγκυρίες, η ευδαιμονία των Ελλήνων κατέρρευσε σαν πύργος από  τραπουλόχαρτα, διότι απλούστατα δεν στηριζόταν σε γερές βάσεις, στην παραγωγή και στην ανάπτυξη, αλλά στα δανεικά. Τα χρόνια που προηγήθηκαν, η πατρίδα μας έχασε πολλές μάχες κι αυτό γιατί δεν επέδειξε την αναγκαία γενναιότητα για αλλαγές, τομές, ανατροπές. Αν θέλουμε όμως πραγματικά να κερδίσουμε τον πόλεμο και να απαλλαγούμε από τα σύγχρονα δεσμά μας,  χρειάζεται πρωτίστως να σπάσουμε τις σκουριασμένες  αλυσίδες  παρωχημένων νοοτροπιών που εμείς οι ίδιοι έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας και στη χώρα μας, απελευθερώνοντας την από όλα τα αρνητικά βάρη του παρελθόντος που δεν την αφήνουν να προχωρήσει προς το μέλλον…