2010-2020: Η αποτίμηση μιας χαμένης 10ετιας

Γράφει ο: Τίτος Ταγαράκης*

Στις 31-12-2003 το Δημόσιο χρέος της Πατρίδας μας ανήρχετο ήδη στο ποσό των 182 δις ΕΥΡΩ.

Ο Κ. Καραμανλής ξεκίνησε την κυβερνητική σταδιοδρομία του στις 5-3-2004.

Η πρώτη πράξη της κυβέρνησης του ήταν η αλήστου μνήμης «ΑΠΟΓΡΑΦΗ» του χρέους, που εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι ήταν όχι μόνο πολιτικά διχαστική ενέργεια, αλλά μια καλοστημένη πολιτική απάτη και τούτο όταν διαγνώστηκε από το Οικονομικό επιτελείο του ότι –λόγω του ανειλημμένου χρέους εκ των εξοπλιστικών δαπανών- πρακτικά δεν θα είχε κανένα περιθώριο υλοποίησης των προεκλογικών του υποσχέσεων.

Μετά από διακυβέρνηση 5 ετών και 7 μηνών συνολικά και όταν πλέον το Δημόσιο χρέος έφτανε τα 298 δις ΕΥΡΩ, (δηλαδή άνοιγμα 6ετίας 116 δις ΕΥΡΩ), με ετήσιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών 30 δις ΕΥΡΩ και αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης  – 2,5% και διαπιστώθηκε πλέον ότι ούτως ή άλλως οι αγορές δεν θα χρηματοδοτούσαν πλέον τη χώρα, παρά μόνο με απαγορευτικά επιτόκια, με το πρόσχημα την δυσχερή κατάσταση της οικονομίας, προκηρύσσει πρόωρες εκλογές (υπολείποντο 2 χρόνια ακόμη) για τις 4-10-2009, τις οποίες, με διαφορά 716.823 ψήφων, κερδίζει το ΠΑΣΟΚ με τον Γεώργιο Α.Παπανδρέου.

Ωστόσο η Ελληνική Οικονομία ήδη είχε μπεί σε τόσο ισχυρή κρίση που η αναστροφή της ήταν πλέον αδύνατη, οπότε η επιλογή για την κυβέρνηση ΓΑΠ αναγκαστικά ήταν ο μονόδρομος του αιτήματος στήριξης της από τα κράτη της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς δεν είχε πλέον ευχέρεια να δανειστεί για να εξυπηρετήσει το Δημόσιο Χρέος, το οποίο πλέον είχε φτάσει στο 115,1 % του ΑΕΠ.

Βεβαίως δεν ήταν η πρώτη φορά που χώρα της Ευρωζώνης χρειαζόταν στήριξη των άλλων κρατών. Προηγήθηκε το ΒΕΛΓΙΟ (1994-2007) που το Δημόσιο χρέος μειώθηκε από 134,2% του ΑΕΠ σε 84,2%. Ακολούθησαν η ΙΡΛΑΝΔΙΑ (1994-2007), η ΙΣΠΑΝΙΑ (1994-2007), η ΟΛΛΑΝΔΙΑ (1994-2007) και η ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ (1995-2008).

Όμως η «ελληνική ιδιαιτερότητα» όταν η προσαρμογή αναγκαστικά οδήγησε  σε μεγαλύτερη ύφεση, ήταν μια γενική καταστροφή. Το Ελληνικό Πολιτικό σύστημα αποδείχτηκε ανέτοιμο και ασφαλώς κατώτατο των περιστάσεων και χώρα πάνω από πέντε (5) χρόνια κυβερνήθηκε από μείγμα δεξιών (θυμίζω τα Ζάπια) και αριστερών (θυμίζω τις προεκλογικές φανφάρες τις κατάργησης με ένα νόμο και  ένα άρθρο) λαϊκιστών, οι οποίοι με πειραματόζωο τον Ελληνικό λαό, οδήγησαν την κατάσταση σε βαθύτερη ύφεση και όταν στο ΤΕΛΟΣ ΟΜΟΝΟΗΣΑΝ, όλοι με την ίδια αναγκαστική πολιτική, άρχισε η Ελλάδα να ξαναβρίσκει τον βηματισμό της, πλην όμως το ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΧΑΘΗΚΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ 10ΕΤΙΑ.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και όλα τα άλλα που λέγονται και γράφονται  εκατέρωθεν, από τους αυτοαποκαλούμενους ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ,  είναι ΜΟΝΟ για εσωτερική κατανάλωση και για ψηφοθηρικούς λόγους από ένα λαό ΟΧΙ και τόσο αλάνθαστο, αφού σε κάθε εκλογική αναμέτρηση διαθέτει επιλεκτική μνήμη και ψηφίζει αναλόγως.

Οι παραπάνω σκέψεις βεβαίως, πιθανώς  να είναι πρώιμες για την ιστορική αξιολόγηση της δεκαετίας, είναι όμως αυθεντικές, εξ άλλου οι πρωταγωνιστές παραμένουν ενεργοί και ίσως πολλά μυστικά να αποκαλυφθούν στο μέλλον, ένα πράγμα όμως είναι βέβαιο:

Σήμερα από τους 14 υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που ψήφησαν και υπογράφουν τότε τον σχετικό νόμο (3845), γνωστός ως «μνημόνιο» και όχι με την επίσημη ονομασία του «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας  από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ΕΥΡΩ και το ΔΝΤ», οι έξι (6) είναι στη σημερινή Βουλή ως Υπουργοί , Βουλευτές τριών κομμάτων και  τουλάχιστο τρεις (3) είναι στην αντιπολίτευση που κυβέρνησε την τελευταία 5ετία, ψήφισε  δύο ακόμη μνημόνια, παριστάνοντας ότι τα απορρίπτει.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

* Ο κ. Τ. Ταγαράκης είναι Επίτιμος Δικηγόρος,

τ. Πρόεδρος Νομαρχιακού

Συμβουλίου Ηρακλείου