Ελλάδα
Κρητικοί στο Εκουαδόρ: Ενας καθηγητής και ένας φωτογράφος εκπέμπουν σήμα επαναπατρισμού
«Νιώθουμε πως είμαστε μόνοι μας».
Η περιπέτεια δύο Ελλήνων στο μακρινό Εκουαδόρ θα μπορούσε να είναι ένα καλογραμμένο σενάριο κινηματογραφικής ταινίας που θα το ζήλευε και ο θρυλικός Ιντιάνα Τζόουνς. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου και ένας φωτογράφος αμφότεροι από την Κρήτη ξεκίνησαν το ταξίδι της ζωής τους για να βρεθούν στην Αμαζονία και στις απομονωμένες κοινότητες που ελάχιστοι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν πατήσει το πόδι τους…
Επιβίωσαν από την χειρότερη πλημμύρα των τελευταίων δεκαετιών μέσα στη ζούγκλα, εμπιστεύτηκαν τη φιλία και τη φιλοξενία των ντόπιων κατοίκων, επέστρεψαν με κανό στον πολιτισμό, ναύλωσαν καραβάνια και πλέον χωρίς εισιτήρια επιστροφής και μόνιμη κατοικία βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ξενοδοχείο του Κίτο που τους έκανε μία συμβολική τιμή διαμονής.
Επειτα από πολλές περιπέτειες έχουν προγραμματίσει την επιστροφή τους για την 1η Μαΐου εάν και εφόσον πραγματοποιηθεί η προγραμματισμένη πτήση της Iberia και ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να μεριμνήσει για την γρήγορη επιστροφή τους σε κάποια από τις πτήσεις επαναπατρισμού ή να καλυφθούν τα έξοδα διαμονής τους.
Η αρχή της περιπέτειας
Η περιπέτεια τους ξεκινά στις 20 Φεβρουαρίου όταν ο φωτογράφος Ευάγγελος Δασκαλάκης από το Ρέθυμνο και ο καθηγητής Λεωνίδας Οικονομάκης από το Ηράκλειο αναχωρούσαν με προορισμό το Κίτο (πρωτεύουσα του Εκουαδόρ ή αλλιώς Ισημερινού), το Πούγιο και από εκεί για τα… δύσκολα. Για το ταξίδι στο άγνωστο στην αχανή Αμαζονία προκειμένου να εντοπίσουν μία φυλή Κιτσούα στο χωριό Σαραγιάκου. Έφτασαν στον προορισμό τους έπειτα από 3 ώρες σε χωματόδρομους και 5 ώρες με κανό στον ποταμό Μπομπονάτσα…
Οι περιπέτειες για τους δύο Έλληνες ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα από τον κορονοϊό καθώς στις αρχές Μαρτίου και μετά τις παρατεταμένες βροχοπτώσεις ο Μπομπονάτσα πλημμύρισε και η περιοχή βυθίστηκε κάτω από 4 μέτρα νερού. Στη χειρότερη φυσική καταστροφή εδώ και δεκαετίες τα σπίτια σκεπάστηκαν από το ποτάμι και η αποστολή τους μπήκε σε μεγάλες περιπέτειες.
Το ραδιόφωνο και το καραβάνι
«Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Επικοινωνία δεν υπήρχε, ακούγαμε μόνο ραδιόφωνο και περπατούσαμε μία ώρα για να πάμε σε ένα σημείο που υπήρχε ίντερνετ για να επικοινωνήσουμε. Έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε αλλά και αυτό δεν ήταν εφικτό. Κάποιες κοινότητες είχαν απαγορεύσει τη διέλευση από το ποτάμι. Περιμέναμε να οργανωθεί μία αποστολή επιβίωσης από το απομονωμένο χωριό για να την ακολουθήσουμε. Τελικά οργανώθηκε ένα καραβάνι για να φέρει προμήθειες και πετρέλαιο και έτσι το ακολουθήσαμε. Από το ραδιόφωνο μαθαίναμε τις εξελίξεις για τον κορονοϊό. Φτάσαμε στο Πούγιο στις 23 Μαρτίου. Εκεί μας λυπήθηκε μία γυναίκα και μας φιλοξένησε στο ξενοδοχείο της για μία εβδομάδα με συμβολική τιμή και παρόλο που απαγορεύονταν να λειτουργήσει το ξενοδοχείο», είπαν στο ethnos.gr ο Λεωνίδας Οικονομάκης και ο Ευάγγελος Δασκαλάκης.
Από το Πούγιο μετά τις μεγάλες προσπάθειες ναύλωσαν ένα ταξί και έφτασαν στο Κίτο την 1η Απριλίου με χαρτί μετακίνησης που τους εξασφάλισε ο πρόξενος επί τιμή της Ελλάδας στο Κίτο. Η Iberia από 21/3 είχε ανακοινώσει τη ματαίωση των πτήσεων τους για επιστροφή στην Ευρώπη. Από τότε καθημερινά επικοινωνούν με τον πρόξενο επί τιμής της Ελλάδας στο Εκουαδόρ (Ισημερινό) ο οποίος παρά τις προσπάθειες που έχει κάνει σε συνεργασία με την ελληνική πρεσβεία στη Λίμα του Περού αλλά και το Υπουργείο Εξωτερικών δεν έχουν καταφέρει να τους βάλουν σε μία πτήση επαναπατρισμού.
«Να αναλάβουν τον επαναπατρισμό μας»
«Από τις 23 Μαρτίου οπότε και θέσαμε το πρόβλημα μας έχουν γίνει επτά πτήσεις επαναπατρισμού και μόνο στην τελευταία ήμασταν σε λίστα αναμονής. Προτεραιότητα έχουν οι πολίτες των χωρών που ναυλώνουν αυτές τις πτήσεις. Οι πολίτες από τις υπόλοιπες χώρες μπαίνουν μόνο εάν περισσέψουν θέσεις και κινηθούν εγκαίρως οι πρεσβείες τους για να μπουν. Θελουμε να μπούμε σε μια πτήση άμεσα όχι μόνο εμείς αλλά και όλοι οι υπόλοιποι συμπολίτες μας που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση μετά από μέριμνα των Ελληνικών Αρχών όπως ορίζει ο νόμος και όπως είναι ευθύνη του Υπουργείου Εξωτερικών και της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας».
«Νιώθουμε πως είμαστε μόνοι μας»
Όπως λένε οι δύο Κρητικοί τα πράγματα τις επόμενες ημέρες θα γίνουν πιο δύσκολο και εξήγησαν το λόγο: «Ακόμα και να υπάρξει πτήση επαναπατρισμού νωρίτερα από την 1η Μαΐου μας ζητούν να πληρώσουμε εμείς τα εισιτήρια. Είναι δυνατόν; Νιώθουμε πως είμαστε μόνοι μας».
Όσο για την παραμονή τους στο Κίτο οι δύο Κρητικοί είπαν στο ethnos.gr: «Για πέντε ημέρες ήμασταν σε αυστηρή καραντίνα. Τώρα μπορούμε μία φορά την εβδομάδα να βγαίνουμε μία βόλτα έξω για να αγοράζουμε τρόφιμα διότι στο ξενοδοχείο δεν έχουμε πρόγραμμα διατροφής. Στα νότια της χώρας η κατάσταση είναι πολύ πιο δύσκολη με τα κρούσματα και τους νεκρούς. Υπάρχουν αυστηρά μέτρα αλλά ο κόσμος ανησυχεί πως θα καταρρεύσει η οικονομία και θα γίνουν άγριες καταστάσεις. Ετσι ανησυχούμε κι εμείς περισσότερο και ελπίζουμε πως κάποιος θα ασχοληθεί με το πρόβλημα μας και επιτέλους θα δοθεί λύση».
Στο μεταξύ ο Λεωνίδας Οικονομάκης έγραψε στο faceobook:
“-Δικαίωμα επαναπατρισμού, μερίμνη αρμοδίων ελληνικών αρχών, έχουν Έλληνες πολίτες, οι οποίοι έχουν ως μόνιμη κατοικία την Ελλάδα και, κατά την εκδήλωση της κρίσεως, βρέθηκαν στο εξωτερικό για αναψυχή ή για άλλου είδους παραμονή σύντομης διάρκειας.”
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από ανακοίνωση της Πρεσβείας της Ελλάδος στη Μάλτα, όπως ανακοινώθηκε στο ιστολόγιο του ΥπΕξ (23/03/2020). Φανταζόμαστε οτι ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες πρεσβείες της Ελλάδος ανα τον κόσμο, αφού ο επαναπατρισμός είναι νόμιμο δικαίωμα, και δεν της “κάπνισε” της πρεσβείας στη Μάλτα να βγάλει αυτή την ανακοίνωση πρωτοβουλιακά…
Εμάς, η κρίση του κοροναϊού έτυχε να μας βρει στον Ισημερινό. Βρισκόμασταν ήδη εδώ όταν ξέσπασε και όταν έκλεισαν τα σύνορα σε Ισημερινό και Ε.Ε. Όλες οι προγραμματισμένες πτήσεις επιστροφής στην Ευρώπη ακυρώθηκαν (ανάμεσα σε αυτές και οι δικές μας) και οι μόνες πτήσεις που πραγματοποιούνται είναι οι λεγόμενες ανθρωπιστικές/επαναπατρισμού. Για να συμπεριληφθεί κάποιος/α σε αυτές όμως, θα πρέπει να κινητοποιηθεί η αρμόδια πρεσβεία/προξενείο του/ης και μόνο. Ο Ισημερινός εδώ και τέσσερις βδομάδες έχει επιβάλει ίσως τα πιο αυστηρά σχετικά μέτρα πρόληψης στον κόσμο: απαγορεύεται η κυκλοφορία σε λεωφορεία, τρένα και αεροπλάνα, για να πάει κάποιος από μια πόλη σε μια άλλη θα πρέπει να έχει ειδική άδεια από τις αρχές και…να βρεί πρόθυμο ταξί όπου και αυτό με τη σειρά του θα πρέπει να βγάλει ειδική άδεια. Επίσης, απο τις 14:00 και έπειτα απαγορεύεται ΕΝΤΕΛΩΣ η κυκλοφορία. Ούτε sms ούτε υπεύθυνες δηλώσεις προβλέπονται.
Γνωρίζοντας οτι έχουμε δικαίωμα επαναπατρισμού επικοινωνήσαμε με τις αρμόδιες διπλωματικές αρχές, για να το διεκδικήσουμε. Η Ελλάδα δεν έχει Πρεσβεία στον Ισημερινό και υπεύθυνη είναι η Πρεσβεία στη Λίμα του Περού. Στον Ισημερινό υπάρχει μόνο ένας “επι τιμή” πρόξενος. Επικοινωνήσαμε αρχικά με τον πρόξενο στον Ισημερινό και στην συνέχεια και με την Πρεσβεία στο Περού. Η πρώτη απάντηση που λάβαμε, παρότι οι διπλωμάτες και στη Λίμα και στον Ισημερινό δείχνουν να κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να μας εξυπηρετήσουν, ήταν η εξής:
“Μας είπαν οτι η Ελλάδα δε θα κάνει πτήσεις επαναπατρισμού Ελλήνων από Περού και Εκουαδόρ γιατί δεν έχει λεφτά- κάντε ό,τι καταλαβαίνετε…”
Είμαστε 3 Έλληνες εδώ, οπότε η μόνη λύση είναι να μπούμε σε πτήση επαναπατρισμού που οργανώνει κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, για οπουδήποτε αυτή η πτήση πάει “μερίμνη των ελληνικών αρχών” και αφού φτάσουμε στην Ευρώπη, να συνεργαστούν οι σχετικές πρεσβείες (της Λίμα και της Μαδριτης πχ.) για να μας επαναπατρίσουν, όπως οφείλουν και όπως έχουμε δικαίωμα.
Αμ δε! Αρχικά, οι ελληνικές αρχές μας ενημερώνουν οτι την πτήση προς την Ευρώπη, εφόσον και αν τελικά μας βάλουν σε κάποια, θα πρέπει να την επωμιστούμε εμείς (γύρω στα 450€ τα οποία αν δεν έχουμε, μπορούμε να τα χρεωθουμε σε μορφή δανείου και να τα πληρώσουμε αφότου επιστρέψουμε), και στη συνέχεια, όταν και αν με το καλό φτάσουμε σε κάποια Ευρωπαϊκή πόλη, ξανά θα πρέπει κάνουμε “ό,τι καταλαβαίνουμε.” Οι εκεί διπλωματικές αρχές δεν πρόκειται να ασχοληθούν για τον τρόπο επιστροφής μας στην Ελλάδα.
Κατα τα άλλα διαβάζουμε διθυράμβους για τον υπεξ κ. Δένδια που κάνει τα αδύνατα δυνατά για να επαναπατρίσει τους Έλληνες πολίτες που βρέθηκαν στο εξωτερικό…και ο γ.γ. πολιτικής προστασίας Χαρδαλιάς με ύφος νταή ρίχνει την ευθύνη στους πολίτες που υποτίθεται πρέπει να προστατεύει (τώρα του ξαναφτιάχνουν προφίλ τα 11 εκατομμύρια που ξόδεψε σε διαφημίσεις η κυβέρνηση που δεν έχει λεφτά). Υπενθυμίζουμε για πολλοστή φορά και στον κ. Nikos Dendias και στον κ Χαρδαλιά οτι ο επαναπατρισμός είναι δικαίωμα, και αυτό διεκδικουμε, δεν είναι χάρη.
Υ.Γ.: Αν κάποιος/α δικηγόρος γνωρίζει πως θα πρέπει να κινηθούμε νομικά στην περίπτωση της άρνησης του δικαιώματός μας στον επαναπατρισμό, παρακαλώ να μας στείλει μήνυμα.
Φανταζόμαστε οτι το ίδιο πρόβλημα θα αντιμετωπίζουν και άλλοι Ελληνες πολίτες που είχαν την ατυχία να τους βρει η κρίση αυτή ενώ ταξιδεύουν…Στη δική μας περίπτωση ειμαστε ήδη στην Τρίτη εβδομάδα από όταν ζητήσαμε επίσημα τον επαναπατρισμό μας (24/03/2020).
Υ.Γ2: Για να προλάβουμε τους κακοπροαίρετους: στην επαρχία Pastaza της Αμαζονίας που βρισκόμασταν δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑ κρούσμα του ιού μέχρι που φύγαμε για την πρωτεύουσα το Κίτο όπου σήμερα βρισκόμαστε κλεισμένοι σε ένα ξενοδοχείο (το ταξίδι για να φτάσουμε ως εδω ήταν μια μεγάλη περιπέτεια που θα σας διηγηθουμε καποια άλλη στιγμή). Σε κάθε περίπτωση, φυσικά και δεχόμαστε επιστρέφοντας να μπούμε σε ατομική καραντίνα 14 ημερών…
Υ.Γ3: Στις πτήσεις επαναπατρισμού, προτεραιότητα έχουν οι πολίτες της χώρας που τις οργανώνει. Καθώς η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να κάνει τέτοια πτήση, εμείς περιμένουμε να περισσέψει κάποια θέση σε πτήση άλλης χώρας, μήπως και χωρέσουμε κάπου. Επαναλαμβάνουμε οτι οι διπλωμάτες σε Λίμα και Κίτο έχουν δείξει διάθεση να βοηθήσουν, το πρόβλημα όμως είναι κεντρικό: το ΥΠΕΞ επιχειρεί να κάνει και τον επαναπατρισμό ατομική ευθύνη η οποία βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αρκεί κάποιος/α να έχει χρήματα να πληρώσει…
Υ.Γ4: Στο ίδιο ξενοδοχείο είχε αποκλειστεί και ένα ζευγάρι από την Κόστα Ρίκα (πλέον έχουν επαναπατριστεί). Μας ρώτησαν εάν η Πρεσβεία μας, μας πληρώνει τη διαμονή μέχρι να μας επαναπατρίσει, όπως συμβαίνει με εκείνους…Τους απαντήσαμε ότι η οδηγία που πήραμε από τις Ελληνικές αρχες ήταν σαφής :
“να κάνουμε ό,τι καταλαβαίνουμε…”
Αν βέβαια ήμασταν γόνοι εφοπλιστών στην Ικαρία ίσως τοτε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για μας…
Βαγγέλης Δασκαλάκης
Λεωνίδας Οικονομάκης
ethnos.gr
