Άγριοι καιροί

Η ειδησεογραφία της εποχής περιλαμβάνει ολοένα και πιο σκληρά γεγονότα που αναδεικνύουν ένα πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας, «ξένο» με τη μέχρι τώρα καθημερινότητα μας, τα ήθη και τον τρόπο ζωής μας, και αρκετά τρομαχτικό για όλους μας. Η κοινή γνώμη μοιάζει να παρακολουθεί αποσβολωμένη το πώς οδηγηθήκαμε σε τέτοια επίπεδα ασύλληπτης εγκληματικότητας- κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι αδυναμίες της κοινωνίας, της αστυνομίας, αλλά συχνά και του δικαστικού συστήματος, λειτουργούν ως τροχοπέδη για την σύλληψη και την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, συμβάλλοντας, αναπόφευκτα, στην αποθράσυνση των κακοποιών.

Η ατιμωρησία αποτελεί μεγάλο καρκίνωμα για την κοινωνία μας καθώς ενθαρρύνει την κάθε μορφή παραβατικότητας που μπορεί να ξεκινά από αμελητέες πράξεις και συμπεριφορές για να κλιμακώνεται ολοένα σε πιο σκληρές μορφές εγκληματικότητας. Μπροστά σε μια τέτοια πραγματικότητα, οι νομοταγείς πολίτες αισθάνονται βαθύ το αίσθημα της πικρίας και της αδικίας, ζώντας σε μια κοινωνία που εφόσον δεν τιμωρεί όπως πρέπει τους παραβάτες των νόμων, είναι σαν να τους «επιβραβεύει» έμμεσα. Υπό αυτές τις συνθήκες οι ηθικοί κανόνες της κοινωνίας μας γίνονται ολοένα και πιο ελαστικοί-τα πρότυπα και οι αξίες αλλοιώνονται και κάποιοι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αισθάνεται ότι δεν μπορεί να ανεχτεί άλλο αυτή την αποθράσυνση των ολίγων που αμαυρώνει κάθε ηθικό κανόνα, κάθε σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες, στην ίδια την ανθρώπινη ζωή. Η συντριπτική πλειοψηφία απαιτεί να μπει ένας φραγμός στην ασυδοσία και στον ξέφρενο καλπασμό της στυγνής εγκληματικότητας- τόσο ξένης με τον τόπο μας, αλλά διαδεδομένης πλέον με τόσο γοργούς ρυθμούς που μας προβληματίζουν όλους. Η πολιτεία οφείλει να δώσει ιδιαίτερο βάρος στην εξιχνίαση των εγκληματικών πράξεων και στην παραδειγματική τιμωρία των ενόχων προς γνώση και συμμόρφωση κάθε επίδοξου μιμητή. Οι καιροί στους οποίους ζούμε, έχουν αγριέψει κατά πολύ και γνωρίζουμε ασφαλώς ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε μια εποχή που το κλειδί των σπιτιών ήταν πάνω στην πόρτα- αλλά και τα ευχολόγια δεν αρκούν. Ας αναλάβουμε όλοι -ως κομμάτι μιας κοινωνίας σε κρίση- την ευθύνη που μας αναλογεί.