Αναπτυξιακός χάρτης

Οι πανηγυρισμοί των κυβερνώντων μας για την (τυπική) έξοδο μας από τα Μνημόνια ήταν αναγκαστικά συγκρατημένοι καθώς σε μια χώρα γεμάτη αποκαΐδια -κυριολεκτικά και μεταφορικά- διάθεση για φιέστες άνευ ουσίας δεν περισσεύει και στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πολίτες δύσκολα θα συμφωνήσουν ότι «Στην πατρίδα μας ξημέρωσε μια καινούργια μέρα. Μια μέρα ιστορική. Τα μνημόνια της λιτότητας, της ύφεσης, και της κοινωνικής ερήμωσης, επιτέλους τελείωσαν», όπως ανέφερε στο διάγγελμα του από την Ιθάκη ο πρωθυπουργός. Όπως και να χει, την ώρα που μια σχεδόν δεκαετία εξωτερικής βοήθειας φτάνει στο τέλος της, η χώρα μας θα είναι ένα αυτοχρηματοδοτούμενο κράτος το οποίο δεν θα λαμβάνει πια ανά τακτά χρονικά διαστήματα δόσεις – ενέσεις ρευστότητας,  από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Αυτό σηματοδοτεί μια νέα εποχή και μια νέα πορεία σε αχαρτογράφητα νερά, με πολλούς αστάθμητους παράγοντες, δυσκολίες και κινδύνους. Εξ ου και η χάραξη μιας ξεκάθαρης πορείας, με συγκεκριμένους στόχους , από εμάς τους ίδιους πλέον και όχι από τους δανειστές -κηδεμόνες μας, είναι όχι απλά χρήσιμη αλλά απολύτως απαραίτητη. Αυτή η «χάραξη πορείας» θα πρέπει να έχει ως κύριο μέσο, στόχο, προορισμό, την ανάπτυξη: Μια λέξη κλειδί που, όσο κι αν έχει φθαρθεί στα χείλη πολιτικών που την εκστομίζουν μόνο ως ρητορεία, είναι αυτή που μπορεί να μας ανοίξει θύρες ανάκαμψης και προόδου ώστε να γυρίσουμε οριστικά την πλάτη σε ένα καταστροφικό παρελθόν και να ευελπιστούμε σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Σε μια χώρα, ωστόσο, που βρίσκεται σε… διαρκή προεκλογική περίοδο, όπως η δική μας, η χάραξη ενός αναπτυξιακού χάρτη δεν φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητα για τον απλούστατο λόγο ότι τα θετικά αποτελέσματα της θα φανούν σε βάθος χρόνου και οι πολιτικοί μας είναι οπαδοί του «εδώ και τώρα» στοχεύοντας σε όσα μπορούν να έχουν άμεση εξαργύρωση, υπέρ τους, στην κάλπη. Οι παροχές, τα επιδόματα, οι προσλήψεις στο δημόσιο, οι κάθε είδους υποσχέσεις, «κλείνουν το μάτι» στον ψηφοφόρο (ή «κλείνουν τα μάτια του ψηφοφόρου», μπορεί να το ερμηνεύσει κανείς κι έτσι) ότι «εμείς είμαστε αυτοί που νοιαζόμαστε για σένα, δώσε μας την εξουσία και θα έχεις προσωπικό όφελος». Ας αναρωτηθεί ο κάθε πολίτης για το πόσο μπορεί να συνεχιστεί αυτή η τακτική και που θα μας οδηγήσει. Με την Ελλάδα να βρίσκεται σε ένα ακόμα κομβικό σημείο της πολύ δύσκολης πορείας της όλων των τελευταίων χρόνων, αναμένουμε να δούμε πόσο πολιτικοί και παρατάξεις θα σταθούν στο ύψος της ευθύνης τους στηρίζοντας την αναπτυξιακή πορεία της χώρας ή θα επιμείνουν σε μια ξεπερασμένη -και δυστυχώς άκρως επικίνδυνη στην παρούσα φάση- παλαιοκομματική τακτική…