Φλεγόμενη χώρα

Ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο δράμα των ανθρώπινων ζωών που χάθηκαν ,από τη μια στιγμή στην άλλη, στις φλόγες της καταστροφικής πυρκαγιάς που έπληξε την Αττική, και του δράματος των οικογενειών που έμειναν πίσω να θρηνούν τις απώλειες; Μια ολόκληρη χώρα συνειδητοποιεί πάνω στα αποκαΐδια, τις ελλείψεις, τις αδυναμίες, τις δυσλειτουργίες της και τα διαχρονικά τραγικά της λάθη που έχουν συχνά, όπως την 23^η Ιουλίου, τραγικές συνέπειες. Αβάστακτο το κόστος με τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, τα παιδιά που κάηκαν, τους ηλικιωμένους, ανήμπορους, ασθενείς που εγκλωβίστηκαν στις φλόγες- όλοι αβοήθητοι, χωρίς σχέδιο σωτηρίας, εντελώς μόνοι σε μια άνιση μάχη με την καταστροφική μανία της φωτιάς που άφησε πίσω της νεκρούς, τραυματίες, καμένα σπίτια  & περιουσίες, στάχτες από τις «μνήμες μιας ζωής», κατεστραμμένη χλωρίδα και πανίδα.

Η τεράστια ανταπόκριση από όλη τη χώρα για βοήθεια κάθε είδους στους πληγέντες -άσχετα αν και πάλι φάνηκε ότι υπάρχει έλλειψη οργάνωσης και αδυναμία στην διαχείριση των προσφορών- ήταν βαθιά ανθρώπινη και συγκινητική, αποδεικνύοντας ότι ο λαός μας έχει βαθύ αίσθημα αλληλεγγύης. Όμως ούτε η μεγάλη διάθεση για προσφορά εκ μέρους φορέων και πολιτών, ούτε η «γαλαντόμα» διάθεση της κυβέρνησης να  μοιράσει γενναιόδωρο πακέτο βοηθημάτων  στους πληγέντες, μπορεί να μειώσει το μέγεθος του δράματος που ζητά επιτακτικά απαντήσεις στο πως φτάσαμε σε μια τέτοια καταστροφή και κυρίως στο τι πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι ανάλογο. Και πρέπει να γίνουν πολλά: Όλα όσα δεν έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες και αφορούν από την ανεξέλεγκτη δόμηση (όπου χτίζονται δασικές εκτάσεις, ρέματα, «μαντρώνονται» παραλίες, περιορίζεται η ελεύθερη πρόσβαση, οι δρόμοι που αφήνονται είναι λίγοι και στενοί κ.α.) μέχρι τον αποτελεσματικό τρόπο λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης όπου η έλλειψη συντονισμού και ξεκάθαρων αρμοδιοτήτων αποτελεί μεγάλο αγκάθι που σε συνδυασμό με την έλλειψη μέσων ή και προσωπικού (που μπορεί να πλεονάζει σε άλλες θέσεις) δεν συμβάλλει στην αποτελεσματική αντιμετώπιση καταστάσεων όπως η μοιραία πυρκαγιά του φετινού Ιουλίου. Η κατακαμένη χώρα μας, αντί να περιοριστεί μόνο στο να θρηνεί στα αποκαΐδια της, οφείλει να προβληματιστεί, να πάρει γενναίες αποφάσεις και κυρίως να τις εφαρμόσει σήμερα κιόλας. Αν πραγματικά μας νοιάζει το αύριο του τόπου.