Ίδιο έργο

Καθώς η χώρα περνά μια ακόμα περίοδο έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων που παραπέμπουν σε προεκλογικό κλίμα, οι πολίτες παρακολουθούν, μάλλον βαριεστημένα, το ίδιο μονότονο έργο των τελευταίων χρόνων: Μια κυβέρνηση που προσπαθεί να μας πείσει ότι «όλα βαίνουν καλώς» και ότι «είμαστε στο σωστό δρόμο» και μια αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, να βλέπει χάος και καταστροφή, ζητώντας, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, εκλογές. Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση, όχι μόνο η παρούσα αλλά η εκάστοτε, θεωρεί ότι το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι οι κυβερνώντες της, τους οποίους αν διώξει θα έχει κάνει ένα σημαντικό βήμα προς τη σωτηρία της. Απλοϊκό; Κοινότυπο; Προβλέψιμο; Αφελές; Πιθανόν.

Ωστόσο αυτό είναι το μόνιμο μοτίβο στην πολιτική σκηνή της χώρας μας: Μια εξ ορισμού «κακή κυβέρνηση» και μια «πολλά υποσχόμενη αντιπολίτευση», η οποία, ωστόσο, όταν θα γίνει με τη σειρά της κυβέρνηση θα μπορεί να ξεχάσει τις υποσχέσεις της, συμμετέχοντας σε ένα φαύλο κύκλο εναλλαγής της σκυτάλης της εξουσίας. Σε αυτό το παράλογο σκηνικό, ο πραγματικός στόχος που είναι – που θα έπρεπε να είναι- το να ανθίσει η οικονομία μας, να προστατευθούν τα εθνικά μας συμφέροντα και να διαφυλαχτεί η δημόσια υγεία από την πανδημία, σχεδόν ξεχνιέται, ή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στις ατέρμονες μάχες των πολιτικών παρατάξεων για το ποιος θα καταφέρει να στρογγυλοκαθίσει στο θώκο της εξουσίας, παραμένοντας όσο γίνεται για μεγαλύτερο διάστημα.

Μπορεί να μην έχουμε εξασφαλίσει  μέχρι τώρα σωτηρία, αλλά από… υποψήφιους «σωτήρες», ομολογουμένως, δεν έχουμε παράπονο! Όλα αυτά, την ώρα που την πορεία μας και τα προγράμματα της οικονομίας μας  τα σχεδιάζουν άλλοι και είναι τόσο συγκεκριμένα, ώστε αυτός που κυβερνά λίγα να μπορεί να αλλάξει, ακολουθώντας υποχρεωτικά τις «οδηγίες» που του δίνονται από τα «ψηλά» Ευρωπαϊκά Κλιμάκια. Μπορεί μεν οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας  να χρονοτριβούν  όσο μπορούν, επιδιώκοντας τις  καθυστερήσεις, αλλά τι ανατροπή θα μπορούσαν να πετύχουν;  Το παιχνίδι παίζεται με συγκεκριμένους όρους , καθορισμένους από τους ευρωπαίους «διαιτητές», ανεξαρτήτως του ποιος είναι στη ηγεσία της ελληνικής ομάδας. Η επόμενη κυβέρνηση που ονειρεύεται να σηκωθεί από τον πάγκο και να μπει στον αγωνιστικό χώρο ευελπιστούμε ότι το γνωρίζει –καλό θα είναι να το συνειδητοποιήσουν και οι θεατές, διάβαζε «οι πολίτες», στις κερκίδες.