Κέντρα του Νότου

Σε μια περιοχή με ακόμα μεγαλύτερες προοπτικές τουριστικής ανάπτυξης, όπως είναι ο  τόπος που ζούμε, εδώ στον κρητικό νότο, είναι φανερό ότι οι κωμοπόλεις της περιοχής, η καρδιά των Δήμων, κοντά σε φημισμένες παραλίες και σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους,  μετατρέπονται σιγά-σιγά σε μικρές πόλεις, με ολοένα αυξανόμενη κίνηση, καθώς αποτελούν εμπορικά κέντρα, επιβάλλοντας μία στάση για τους διερχόμενους επισκέπτες.  Η νέα αυτή πραγματικότητα δεν φαίνεται να έχει ευαισθητοποιήσει, όσο χρειάζεται, Δήμους, υπηρεσίες και φορείς, ώστε να συμβάλλουν με όλες τους τις δυνάμεις αυτές οι πόλεις που δημιουργούνται να έχουν σύγχρονες υποδομές, να είναι φιλικές προς τους κατοίκους τους και φιλόξενες προς τους επισκέπτες, προσφέροντας υψηλό επίπεδο ποιότητας ζωής για όλους.

Με δραματικό κυκλοφοριακό πρόβλημα, κραυγαλέα έλλειψη χώρων στάθμευσης, «άφαντα» πεζοδρόμια, ανυπαρξία πρασίνου, απουσία «σημείων αναφοράς» που μπορεί να επισκεφτεί κάποιος (εκθεσιακούς χώρους, μικρά πάρκα, θεματικά μουσεία, ελκυστικά κεντρικά σημεία, κ.α.) χωρίς εξωραϊσμούς και αναπλάσεις, οι κωμοπόλεις του νότου, κακά τα ψέματα, έχουν μια γκρίζα, άσχημη, απωθητική εικόνα που τις περιορίζει σε «σημεία διέλευσης», όχι παραμονής. Αν προσθέσει, δε, κανείς,  καίρια θέματα όπως η έγκαιρη ή μη αποκομιδή απορριμμάτων, οι πιθανώς βρώμικοι κάδοι και η εικόνα πέριξ αυτών, τα διάσπαρτα σκουπίδια (λόγω κακών νοοτροπιών βεβαίως- γιατί κάποιοι τα εκσφενδονίζουν όπου βρουν), τα χορταριασμένα σημεία που αποπνέουν εγκατάλειψη, οι ξεχασμένες αφίσες σε  προσόψεις κλειστών μαγαζιών, πάνω σε στύλους ή σε τοίχους, τα νερά που ρέουν στους δρόμους, τα δυστυχή περιφερόμενα αδέσποτα για τα οποία δεν υπάρχει φροντίδα και μέριμνα, παρά μόνο από το φιλότιμο αξιέπαινων συλλόγων που τι να πρωτοπρολάβουν, σχηματίζει μια πλήρη, αρνητική, εικόνα για όσα πρέπει επιτέλους να νοιαστούμε όλοι μας για να αλλάξουν, να διορθωθούν, να αποτελέσουν παρελθόν.

Τι να πρωτοκάνει κι ένας Δήμαρχος, ίσως πει κάποιος. Στο (ρητορικό) ερώτημα η απάντηση είναι πολύ ξεκάθαρη: Ο Δημοτικός Άρχοντας θα πρέπει, απλά, να αγαπά πραγματικά και ουσιαστικά τον  τόπο του και αυτή του την αγάπη, που συμβαδίζει με το νιάσιμο, το αίσθημα ευθύνης, ακόμα και την προσωπική θυσία, να την αποδεικνύει, καθημερινά, με έργα.