Μικρές Πόλεις

Οι νέες οικοδομές που αναγείρονται διαρκώς, τα ανακαινιζόμενα κτίρια, σπίτια και μαγαζιά, στις κωμοπόλεις του κρητικού νότου – μικρές πόλεις σε διαρκή ανάπτυξη-  δίνουν μια εικόνα «αναγέννησης» που βασίζεται ωστόσο εξ ολοκλήρου στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Παράλληλα έργα αναβάθμισης σε δημόσιους χώρους, δρόμους, πλατείες, πεζοδρόμια, αναπλάσεις & εξωραϊσμούς, δυστυχώς δεν βλέπουμε, αντίθετα η συνολική εικόνα αντί να βελτιώνεται γίνεται όλο και χειρότερη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, μέσα στις κωμοπόλεις, οι… ασφαλτοχωματόδρομοι:  Φθαρμένοι και χιλιοσκαμμένοι, γεμάτοι λακκούβες-παγίδες για οδηγούς και πεζούς, με τα σύννεφα της σκόνης να κυριαρχούν εκεί όπου με τις βροχές του χειμώνα, τα ρυάκια των όμβριων υδάτων και οι λάσπες  θα συμπληρώσουν το θλιβερό αυτό σκηνικό. Το «Τι θα γίνει με τους δρόμους» είναι ένα καθημερινό ερώτημα των δημοτών που αναρωτιούνται αν υπάρχει ξεκάθαρος χρονικός ορίζοντας  αποκατάστασης των άκρως προβληματικών οδών, από όπου περνά καθημερινά μεγάλος αριθμός κόσμου.

Κάθε Καλοκαίρι βιώνουμε το επαναλαμβανόμενο δράμα του να ζεις, εν μέσω υψηλών θερμοκρασιών, αποπνικτικής άπνοιας και συχνής λειψυδρίας σε κωμοπόλεις που δεν διαθέτουν ίχνος πρασίνου και σκιάς, με το τσιμέντο α κυριαρχεί παντού και τους πολλούς επισκέπτες, λόγω εποχής, να βιάζονται να εγκαταλείψουν όσο γίνεται πιο γρήγορα το «φλεγόμενο» αστικό ιστό.  Πεζοδρομήσεις, δενδροφυτεύσεις, αναπλάσεις σε κεντρικά σημεία -σε συνεννόηση με τους επαγγελματίες και τους κατοίκους, η γνώμη των οποίων πρέπει να υπολογίζεται- θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα καθώς η ποιότητα της ζωής μας θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα μας.

Οι εποχές τρέχουν,  ο κόσμος προχωρεί, αλλά οι υποδομές μας μένουν στάσιμες χωρίς να συγχρονίζονται με όσα η σύγχρονη πραγματικότητα απαιτεί. Η ασφυκτική κατάσταση που επικρατεί στο κυκλοφοριακό, μέσα στις κωμοπόλεις μας, έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο, με καθημερινά «μποτιλιαρίσματα», οδικό χάος, συχνά τροχαία στις διασταυρώσεις, προστριβές οδηγών, δυσκολίες στη διάβαση των πεζών. Ένα θέμα που θα έπρεπε να έχει λυθεί χθες, με παρακαμπτήριους δρόμους και δημιουργία χώρων στάθμευσης , παραμένει στο «σημείο μηδέν» και γίνεται κάθε μέρα όλο και οξύτερο. Τι φταίει αλήθεια,  κι ενώ το μέλλον του τόπου μας, που έχει τεράστια περιθώρια ανάπτυξης,  είναι εδώ, εμείς του γυρνάμε την πλάτη;