Ο δρόμος για το νότο

Ακόμα και ο πλέον… «πεσιμιστής» κάτοικος της περιοχής μας εδώ στον Κρητικό νότο, δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα ιδιαίτερα σημαντικά προσόντα του τόπου μας, από τα τοπία του και την ιστορία του, μέχρι την αγροτική παραγωγή του και την αξία του ως τουριστικός προορισμός. Κάνοντας ωστόσο ένα γενικό απολογισμό των χρόνων που έχουμε αφήσει πίσω μας και του παρόντος που ζούμε, δεν θα λέγαμε σε καμιά περίπτωση ότι η περιοχή μας και ο δήμος μας έχουν λάβει το μερίδιο της ανάπτυξης που τους αναλογεί, συγκριτικά με τις δυνατότητες που υπάρχουν και είναι ορατές «δια γυμνού οφθαλμού».  Ζούμε σε ένα τόπο που -διόλου τυχαία βεβαίως- κερδίζει τον ξένο επισκέπτη με την πρώτη ματιά, κι όμως σε ένα τόσο ευλογημένο τόπο η ανάπτυξη προχωρά με παύσεις και αργοπορίες και με ένα αίσθημα αδικίας από τους κατοίκους του νότου που νοιώθουν ξεχασμένοι από την κεντρική εξουσία, ενίοτε και από τις ίδιες τις τοπικές αρχές.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «νέος»… και ήδη ετοιμόρροπος (!) Δρόμος Μεσαράς, η επισκευή του οποίου θα κρατήσει μήνες, κρατώντας και το νότο «αποκομμένο» από όλα- εν μέσω μάλιστα τουριστικής σεζόν!

Είναι αξιοσημείωτο ότι τους «δρόμους» του τουρισμού τους άνοιξαν -μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά- οι ίδιοι οι ενασχολούμενοι με τον κλάδο, δημιουργώντας υποδομές από το πουθενά σε μέρη που η πολιτεία δεν είχε φροντίσει καν να φτιάξει ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο- για άλλες σημαντικές υποδομές, απαραίτητες για τουριστική ανάπτυξη, ας μην κάνουμε λόγο καν. Αντίστοιχα οι αγρότες μας πάλευαν -και παλεύουν- μόνοι τους με κύρια εφόδια μια «ευλογημένη» γη και την αγάπη τους για αυτή τη γη, τη γη των παππούδων τους, παράγοντας εξαιρετικά προϊόντα που  δεν πληρώνονται πάντα  για την αξία τους, συχνά δεν βρίσκουν καν το δρόμο τους για την αγορά.  «Ειδική μνεία» αξίζουν οι επαγγελματίες όλων των κλάδων που επέλεξαν να ζουν και να δραστηριοποιούνται στην άκρη της άκρης του νότου, κρατώντας «ζωντανό» τον τόπο μας. Όλοι αυτοί οι πολίτες, αυτοί οι δημότες ας μπουν μπροστάρηδες ξανά, διεκδικώντας & δημιουργώντας, γιατί μόνο σε αυτούς -μόνο σε μας τους ίδιους!- επαφίενται οι ελπίδες για το παρόν και το μέλλον του τόπου μας.