Οι έξω από δω

Με τα μύρια όσα εσωτερικά προβλήματα της χώρας μας-με κύρια το οικονομικό, την πανδημία του κορωνοϊού  και τις πολύπλευρες συνέπειες τους- να μονοπωλούν το ενδιαφέρον των πολιτών στις συζητήσεις τους («όπου πονάει το δόντι πάει η γλώσσα», λέει ο λαός μας), τα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής, οι σχέσεις μας με άλλες χώρες, γειτονικές και μη, περνάνε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα- ή για να το πούμε αλλιώς δεν είναι από τα βασικά θέματα που συνηθίζει να συζητά ο κόσμος στο καφενείο. Παρά την τεράστια εθνική σημασία της η εξωτερική μας πολιτική δεν φαίνεται αποτελεί για τον πολύ κόσμο θέμα «πρώτου ενδιαφέροντος».

Οι πολιτικοί μας, που έχουν μονίμως ως κύρια προτεραιότητα τους τις ψήφους επανεκλογής της παράταξης τους και των ιδίων, την εξωτερική πολιτική τη χρησιμοποιούν συνήθως ως πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης «για το θεαθήναι»- για να πείσουν τους πολίτες ότι οι ίδιοι νοιάζονται περισσότερο από τους πολιτικούς τους αντιπάλους για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας και είναι σε θέση να τα διεκδικήσουν καλύτερα και μαχητικότερα. Το όλο κλίμα παραπέμπει σε… εμφύλιο σπαραγμό που- βεβαίως- κάνει κάθε εξωτερικό «εχθρό»  μας να χαίρεται αλλά και να αποθρασύνεται, μπροστά σε μια χώρα που δεν φαίνεται να διαθέτει μια στέρεη ενότητα.

Αυτό που μπορεί να δει ακόμα και ο πλέον ανυποψίαστος παρατηρητής είναι ότι η χώρα μας, ακόμα και σε θέματα μείζονος εθνικού ενδιαφέροντος, δυσκολεύεται να δώσει  προς τα έξω μια εικόνα ενότητας, συσπείρωσης, ομοφωνίας, ομοψυχίας.  Η εξωτερική μας πολιτική είναι ύψιστης σημασίας για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν και αφορούν την ύπαρξη μας ως χώρα και την παρουσία μας στον παγκόσμιο χάρτη, όπου τα πάντα είναι ρευστά & απρόβλεπτα, τα δεδομένα συχνά αλλάζουν, οι κίνδυνοι πάντα ελλοχεύουν και οι ισορροπίες απειλούνται. Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό οι διαφωνίες πάντα θα υπάρχουν και αυτό είναι χαρακτηριστικό της πολυφωνίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Στα εθνικά ωστόσο θέματα απαιτείται «εθνική γραμμή», κοινό μέτωπο από όλους- και σοβαρότητα. Προπάντων σοβαρότητα και τεράστια αίσθηση ευθύνης.