Ουσία μηδέν!

Οι ενασχολούμενοι με τα κοινά που έχουν αναλάβει -χάρη στην ψήφο των πολιτών που τους εμπιστεύτηκαν και τους εξέλεξαν- να διαχειρίζονται θέσεις εξουσίας, θα πρέπει, αν πραγματικά σέβονται τους συμπολίτες τους και μάχονται για τα συμφέροντα και το καλό τους, να δίνουν όλο το βάρος στην ουσία και όχι ότι πράττουν να γίνεται «για το θεαθήναι». Διότι καλές οι φωτογραφήσεις, οι δηλώσεις, τα «παχιά λόγια», οι αναφορές με τη χρήση του «θα», σε χρόνο μέλλοντα, αλλά αυτό που μετράει είναι τα έργα, οι πράξεις, τα ουσιώδη που παίζουν καίριο ρόλο στην καθημερινότητα του κόσμου. Όλα τα υπόλοιπα, οι πολίτες όχι απλά τα έχουν βαρεθεί αλλά τα αντιμετωπίζουν στην καλύτερη περίπτωση με αδιαφορία και στην χειρότερη με απέχθεια και αποστροφή.

 Δυστυχώς, πολύ συχνά, πίσω από τα φλύαρα «Δελτία Τύπου», τις βαρύγδουπες «ανακοινώσεις» και  τις περισπούδαστες «δηλώσεις» -πάντα συνοδεία φωτογραφιών πολιτικών & αυτοδιοικητικών αρχόντων- εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι από «ουσία μηδέν»! Είναι δε εξοργιστικά απογοητευτικό ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει την ώρα που πολλά προβλήματα ζητούν άμεσα λύσεις, εκκρεμότητες πρέπει επειγόντως να τακτοποιηθούν, ανάγκες προέχει να καλυφθούν, χωρίς να υπάρχουν περιθώρια για αναβολές, υπεκφυγές και καθυστερήσεις που λειτουργούν εις βάρος όλων μας.

Η εξουσία δεν είναι–δεν πρέπει να είναι!-βιτρίνα,πασαρέλα, φωτογραφία μιας στιγμής, «λόγια του αέρος» που λέγονται και ξεχνιούνται, μια διαρκής προσπάθεια να παρουσιάσεις το δήθεν ως κάτι γνήσιο, το ανούσιο ως κάτι ουσιώδες, το ψεύτικο ως αληθινό. Η εξουσία είναι –πρέπει να είναι!- «βαρύς σταυρός», απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης που έχει επωμιστεί αυτός που την ασκεί απέναντι στους πολίτες που τον εμπιστεύτηκαν και περιμένουν τη δικαίωση της εμπιστοσύνης τους , με έργα, με βελτίωση της ζωής τους, με ελπιδοφόρα μηνύματα για το μέλλον των παιδιών τους. Όταν οι πολίτες αισθάνονται «προδομένοι», αδικημένοι, αφημένοι στην τύχη τους, αυτό αποτελεί ένα βαρύ πλήγμα όχι μόνο για τον πολιτικό, τον υποψήφιο, τον ενασχολούμενο με τα κοινά που δεν θα έχει ελπίδες να επανεκλεγεί, αλλά πλήττει ευθέως τους δημοκρατικούς θεσμούς προκαλώντας, στα μάτια του λαού, την απόλυτη απαξίωση τους. Κι αυτή η αναπόφευκτη  συνέπεια είναι όχι απλά αρνητική, αλλά απόλυτα  καταστροφική.