Πες το ψέματα

Με το χρόνο να τρέχει και εμείς να τον ακολουθούμε λαχανιασμένοι, φτάσαμε κι όλας στον Απρίλιο, τον μήνα που η πρώτη του μέρα, χάριν παιγνιώδους εθίμου, είναι ταυτισμένη με το ψέμα. Το υποτίθεται «αθώο»- αν και γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως δεν υπάρχουν αθώα ψέματα, αφού και μόνον ότι ξεγελάς κάποιον που σε εμπιστεύεται αυτό αποτελεί μια ένοχη πράξη. Δεν τα λέμε βεβαίως όλα αυτά για να… «τα βάλουμε», αίφνης , με το έθιμο της «πρωταπριλιάς» και των ψεμάτων της αφού, … κακά τα ψέματα, η τήρηση του αποτελεί μια καθιερωμένη και διασκεδαστική συνήθεια του  για πολύ κόσμο. Σε μια χώρα ωστόσο, όπως τη δική μας, όπου, επί δεκαετίες, η άσκηση πολιτικής στηρίχθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος της στο ψέμα -κάτι για το οποίο πληρώνουμε τώρα οικτρές συνέπειες- δεν μπορεί να μην σκεφτεί κανείς πως έχουμε περισσότερη ανάγκη να καθιερώσουμε μια μέρα που… θα λέμε αλήθειες, αφού το ψέμα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Το «εγχειρίδιο» του πολιτικού εν Ελλάδι, είχε πάντα ως βασικό κανόνα πως «δεν λέμε την (πικρή) αλήθεια στο λαό». Γιατί απλούστατα, αυτό έχει πολιτικό κόστος, μεταφράζεται αυτομάτως σε χαμένες ψήφους. Ο ψηφοφόρος δεν πρέπει επ΄ ουδενί ν ΄ακούσει ότι «αυτό δε γίνεται» ή «δεν πρέπει να γίνει». Διότι αμέσως θα αδράξει την ευκαιρία ο πολιτικός αντίπαλος να βγει μπροστά, υποσχόμενος ότι «όλα γίνονται». Οι προεκλογικές μάχες στη χώρα μας, δόθηκαν όλες στα «μαρμαρένια αλώνια» των πολιτικών υποσχέσεων. Όποιος έδινε περισσότερα, είχε και περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει. Όποιος θα ξεκαθάριζε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια παροχών, δεν είχε και πολλά περιθώρια πρωτιάς στην εκλογική αναμέτρηση. Υπάρχει Έλληνας που μπορεί να τα αμφισβητήσει αυτά; Όλοι τα ζήσαμε, όλοι τα ξέραμε, όλοι τα θυμόμαστε, όλοι πληρώσαμε και πληρώνουμε τις συνέπειες τους.  Η χώρα μας ζούσε πάντα σε μια… διαρκή πρωταπριλιά, όπου η αλήθεια -και κατά συνέπεια η πραγματικότητα- ήταν «εξοστρακισμένη» , όχι μόνο από τα προεκλογικά μπαλκόνια, αλλά από την καθημερινή άσκηση πολιτικής, από τις αξίες της ίδιας της κοινωνία μας. Κακά τα ψέματα, αυτή είναι η  πικρή αλήθεια…