“Στο κόκκινο”

Με μια γειτόνισσα χώρα ολοένα και πιο απροκάλυπτα επιθετική και εντελώς απρόβλεπτη πλέον, οτιδήποτε και να γράψει κανείς για τις εξελίξεις των ημερών κινδυνεύει να ξεπεραστεί, ανά πάσα στιγμή, από τα γεγονότα. Για μια ακόμα φορά, οι μονίμως δοκιμαζόμενες σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας δείχνουν να βρίσκονται “στο κόκκινο”, με όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια, για το τι μπορεί να ακολουθήσει, να παραμένουν ανοιχτά. Τα Εθνικά μας θέματα, βλέπεις, μπορεί  έχοντας άλλες, κυρίως οικονομικές, προτεραιότητες, να τα “ξεχνάμε” συχνά εμείς -πολίτες και πολιτικοί- αλλά δεν μας ξεχνούν αυτά: Εμφανίζονται ξαφνικά,  ως “σφήνα” στην τρέχουσα καθημερινότητα των διαρκών οικονομικών δυσχερειών και της απειλητικής πανδημίας που μας προέκυψε εσχάτως, να μας θυμίσουν τις “ανοιχτές πληγές” και τα ανοιχτά μέτωπα της χώρας, με κάποιους εκ των γειτόνων της να δείχνουν ότι -χάρη και στη δική μας παθητική στάση- αποθρασύνονται όλο και περισσότερο.

Τα Εθνικά μας θέματα, όταν έρχονται πιεστικά στο προσκήνιο, εμφανίζονται λες για να μας θυμίσουν όχι την ύπαρξη τους  -διότι αυτή ακόμα και αν συμπεριφερόμαστε ως να την αγνοούμε, την γνωρίζουμε πολύ καλά- αλλά να μας επισημάνουν την ανάγκη να ομοψυχίσουμε, να ενωθούμε, να συσπειρωθούμε απέναντι στον κοινό κίνδυνο. Μια χώρα μικρή, όπως είναι η δική μας, χωρίς ουσιαστικά αληθινούς  “συμμάχους” έτοιμους να σταθούν ανά πάσα στιγμή στο πλευρό της για την στήριξη του “δίκιου της”, όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, δεν έχει κανένα περιθώριο διχασμών, αλληλομαχιάς, “εμφύλιων” συγκρούσεων έστω και σε φραστικό επίπεδο. Μπροστά στον εθνικό κίνδυνο δεν υπάρχουν -δεν πρέπει να υπάρχουν!- κόμματα, χρώματα, παρατάξεις, ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Απαιτείται και πρέπει να υπάρχει μόνο ένωση δυνάμεων με κοινό στόχο την προάσπιση της πατρίδας μας.

Σε ένα σκηνικό, εν δυνάμει άμεσου κινδύνου, όπως είναι αυτό που υπάρχει μπροστά μας τη δεδομένη περίοδο, με άγνωστο το χρόνο τον οποίο μπορεί να διαρκέσει η παρούσα ένταση και ως που θα οδηγήσει, ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μας το πολύ σημαντικό μάθημα που μας διδάσκει η ίδια η πραγματικότητα: Η πατρίδα μας,  χρειάζεται τη στήριξη όλων μας, κανένας δεν  περισσεύει, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υποσκάπτει την κοινή υποχρέωση για την προάσπιση της. Και εμείς, όλοι εμείς, χρειαζόμαστε μια πατρίδα περήφανη, ελεύθερη, με προοπτικές και μια εθνική συνέχεια αντάξια της ιστορίας της.