Ταξιδιώτες στο πέλαγος

Σαν πλοίο που ταξιδεύει σε αχαρτογράφητα νερά, η χώρα μας στο τέλος  του 2020 αναζητά διακαώς, μέσα στις πολυποίκιλες μπόρες των καιρών, πυξίδα που θα την οδηγήσει σε απάνεμο λιμάνι.  Το πλοίο ασφαλώς και έχει ανάγκη από “καλούς” καπετάνιους -που οι ικανότητες τους “στη φουρτούνα φαίνονται”- οι οποίοι με την συνδρομή ικανού πληρώματος και την ψύχραιμη και υποστηρικτική στάση των επιβατών μπορούν να εμπνεύσουν ελπίδα σωτηρίας.  Σε μια χρονιά απρόβλεπτη και δυσβάσταχτη από πολλές απόψεις, όπου η οικονομία μας και  η υγεία μας δοκιμάζονται σκληρά, η ελπίδα όλων μας είναι να μην προκύψει αίφνης, από κακή συγκυρία, σοβαρά λάθη, κακόβουλες προθέσεις, κάτι το μοιραίο που θα επιφέρει δραματικές συνέπειες σε μια ήδη επιβαρυμένη χώρα. Τα πράγματα είναι ήδη δύσκολα αντιμετωπίσιμα, ο χειμώνας που έρχεται αναμένεται “βαρύς” σε όλους τους τομείς, τα εθνικά μας θέματα παραμένουν κι αυτά “στο κόκκινο”, με την απρόβλεπτη και ολοένα πιο αποθρασυνόμενη συμπεριφορά των “εξ ανατολών” γειτόνων μας  να μας κρατά, υποχρεωτικά, σε διαρκή επιφυλακή.

Ευθύνη όλων μας, καπεταναίων και επιβατών είναι το πλοίο να μην γείρει επικίνδυνα, να μην γεμίσει νερά, να μην επιβραδύνει υπερβολικά, να μην πέσει σε ξέρα ή σε παγόβουνο, να καταφέρει  να φτάσει σε ασφαλή προορισμό. Εάν όσοι βρίσκονται στο πηδάλιο δεν διαθέτουν ικανότητες, με πρώτιστη την ψυχραιμία, εάν δεν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, προς τα που να κατευθυνθούν, πως να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και αισιοδοξία στους επιβάτες, το ταξίδι είναι εξ αρχής καταδικασμένο. Το ίδιο θα συμβεί εάν όλοι οι επιβαίνοντες στο πλοίο δεν κατανοήσουν ότι η σωτηρία είναι κοινή τους υπόθεση, εξ ου και κάθε σύγκρουση, προστριβή, αλληλοσπαραγμός θα οδηγήσει το θαλασσοδαρμένο σκαρί μια ώρα αρχύτερα στο βυθό. Φτάνοντας σε ασφαλές λιμάνι, αφού θα έχουμε ξεπεράσει σκοπέλους, φουρτούνες, κακοκαιρίες, εμπόδια και αρνητικές συγκυρίες, τότε μπορούμε να ελπίσουμε σε ένα ελπιδοφόρο παρόν και  ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον. Έχοντας, ωστόσο, δρόμο πολλών ναυτικών μιλίων ακόμα μπροστά μας, ας μην εφησυχάσουμε ούτε στιγμή…