Χωρίς πίστη

Αν υποθέσουμε ότι μια πανελλαδική έρευνα κοινής γνώμης έθετε σε όλους μας το ερώτημα για το «πόσο πιστεύουμε  ότι η χώρα μας θα καταφέρει να βγει από το σκοτεινό τούνελ της κρίσης» -για να δανειστούμε  μια δραματική παρομοίωση που έχει χρησιμοποιηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια- είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι η συντριπτική πλειοψηφία  των ερωτηθέντων θα έδειχνε ότι δεν ελπίζει σε θετική εξέλιξη, ότι δεν πιστεύει πως η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Με άλλα λόγια μια τέτοια έρευνα θα αποδείκνυε -αυτό που όλοι γνωρίζουμε κουβεντιάζοντας μεταξύ μας- πως οι Έλληνες έχουμε χάσει την πίστη μας σε μια πιθανή σωτηρία, σε ένα καλύτερο αύριο, σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον.  Ο εθνικός μας πεσιμισμός και η απογοήτευση βεβαίως δεν προέκυψαν ούτε ξαφνικά, ούτε τυχαία και δεν εμφανίστηκαν με το ξέσπασμα της κρίσης. Προέκυψαν στην πορεία όλων των χρόνων που βυθιζόμασταν όλο και πιο βαθιά στο οικονομικό δράμα, με μια πολιτική ηγεσία ολοφάνερα ανήμπορη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και βεβαίως ανήμπορη να εμφυσήσει στους πολίτες την αγωνιστική διάθεση να συμπράξουν όλοι με  «μια γροθιά» για την αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος της χώρας.

Σκεφτείτε πόσο διχάστηκε η χώρα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, εξαιτίας των πολιτικών μας που για να κρατήσουν το κομματικό τους ακροατήριο και να το μεγαλώσουν, εκμεταλλευόμενοι τις συγκυρίες,  επικεντρώθηκαν σε ένα σκληρό «εμφύλιο» μεταξύ των παρατάξεων, όπου το ζητούμενο δεν ήταν πως θα αντιμετωπιστεί ο κοινός εχθρός, η οικονομική μας κατάρρευση, αλλά το ποιος θα χρεώσει περισσότερες ευθύνες στον άλλο, ώστε να ωφεληθεί  ψηφοθηρικά. Δυστυχώς, η απαράδεκτη αυτή τακτική είχε οφέλη για κάποιες παρατάξεις που αίφνης ισχυροποιήθηκαν εκμεταλλευόμενες την αγανάκτηση του κοσμάκη-  που έχει βεβαίως τις δικές του ευθύνες για το ότι αφέθηκε να παρασυρθεί τόσο εύκολα από το λαϊκισμό. Η όλη αυτή κατάσταση όμως είχε σαν αποτέλεσμα να μην κάνουμε βήματα μπροστά, αλλά να πισωγυρίζουμε με κάθε αφορμή και κάθε ευκαιρία, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, παρατείνοντας το πρόβλημα  και καταλήγοντας στην πλήρη απογοήτευση. Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός του λαϊκισμού και των εύκολων υποσχέσεων καλό θα είναι να δώσουμε γενναία τη μάχη μας, πρωτίστως… για να ξαναβρούμε την πίστη μας. Χωρίς αυτήν τίποτα δεν γίνεται. Με αυτήν μετακινούνται ακόμα και βουνά.