Αγάπη για την Πατρίδα

Πίσω από τις παρελάσεις, τους εορτασμούς και τους πανηγυρικούς λόγους για τις εθνικές επετείους, όπως αυτή της 28ης Οκτωβρίου, αυτό στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς είναι η αγάπη για την πατρίδα όλων εκείνων που αγωνίστηκαν, θυσιάστηκαν, μάτωσαν και στερήθηκαν για τη λευτεριά της χώρας μας.

Η ιστορία μας δείχνει πως όποτε αυτή η πατρίδα δέχτηκε «έξωθεν απειλή», όρθωσε περήφανα το ανάστημα της, πάλεψε, διεκδίκησε μαχητικά την ελευθερία της. Μπροστά στον κοινό εχθρό, οι Έλληνες έβαλαν τη σωτηρία της πατρίδας πάνω απ΄ όλα, συσπειρώθηκαν, άφησαν στην άκρη διαφορές, αντιθέσεις και διαφωνίες.

Αυτή την ομοψυχία και την περήφανη αντίσταση ενός ολόκληρου λαού γιορτάζουμε στις εθνικές επετείους και αυτή άλλωστε είναι και όλη η ουσία των εορτασμών, πίσω από τους σημαιοστολισμούς, τις τυμπανοκρουσίες, τα αγήματα, τις ομιλίες, το όλο κλίμα των πανηγυρικών εκδηλώσεων. Αυτήν την ομοψυχία των Ελλήνων απέναντι στον όποιο επίδοξο δυνάστη, έχει ανάγκη και σήμερα η χώρα που βρίσκεται πολιορκημένη και σκλαβωμένη από την οικονομική κρίση. Αλυσίδες στα πόδια της είναι τα χρέη της που την κρατούν δέσμια. Απέναντι σε αυτό τον εχθρό που είναι μεν σκληρός και αδυσώπητος αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρείται ανίκητος, οι Έλληνες μόνο ομοψυχία που δεν δείξαμε. Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο σφάλμα στρατηγικής σε μια δύσκολη μάχη την οποία αρχικά υποτιμήσαμε και στη συνέχεια δείξαμε να τη θεωρούμε εκ των πραγμάτων χαμένη. Δυστυχώς οι πολιτικοί μας δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, ώστε να συσπειρώσουν το λαό σε ένα κοινό αγώνα, αλλά πράττοντας το ακριβώς αντίθετο έσπειραν τη διχόνοια, το διαχωρισμό σε «αντιμνημονιακούς» και «μνημονικούς», σε «φιλέλληνες» και… «γερμανοτσολιάδες» (!).

Ένα πραγματικά εγκληματικό λάθος που είχε σαν συνέπεια να χάνεται πολύτιμος χρόνος στην προσπάθεια μας για έξοδο από τα αδιέξοδα. Θα ήταν μέγα ευτύχημα για όλους μας, πολιτικούς και πολίτες, αν οι εθνικές επέτειοι μας θύμιζαν πως αυτό που έσωζε πάντα αυτή τη χώρα ήταν η αγάπη του λαού της γι αυτήν.

Μια αγάπη πάνω από ατομικά, παραταξιακά ή άλλα συμφέροντα που «υποχρέωνε» όλους να συσπειρωθούν στον κοινό αγώνα. Αυτή τη συσπείρωση και την εθνική ομοψυχία που συνεχίζει να χρειάζεται η πατρίδα μας, άραγε θα της την αρνιόμαστε για πολύ ακόμα;

Γιάννης Μαθιουδάκης