Αλέξης  Αλεβιζάκης: «Συνθέτω μουσική βγαλμένη από την ψυχή μου»

Το βασικό επάγγελμα του Αλέξη Αλεβιζάκη είναι Τοπογράφος,  η μουσική έχει ωστόσο ρόλο πρωταγωνιστικό στη ζωή του, κάτι που δεν αργεί κανείς να καταλάβει, αρκεί να τον δει να ανεβαίνει στο πάλκο και να παρατηρήσει τον τρόπο που χαμηλώνει το βλέμμα του πάνω στις χορδές…

Από την Ύβα Κουμαντάκη

ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ: Ζαριανός στην καταγωγή, ο Αλέξης είναι γιός των εκπαιδευτικών Γιάννη Αλεβιζάκη και Κατερίνας Κόνιαλη. Όπως λέει ο ίδιος:   «Σε ένα μεγάλο βαθμό, η αγάπη μας για τη μουσική, εμένα και του αδερφού μου, οφείλεται στους γονείς μας διότι μας έδωσαν τα πρώτα ερεθίσματα -η μουσική, κρητική και όχι μόνο, υπήρχε πάντα στο σπίτι μας- και μας στήριξαν στη προσπάθεια μας να μάθουμε.

Σε μικρή ηλικία θυμάμαι ένα μαντολίνο στο σπίτι να αλλάζει σαν παιχνίδι από τα δικά μου χέρια στου αδελφού μου και αντίστροφα. Πάντα ξεχώριζα στα γλέντια του χωριού μου τον λαουτιέρη.
Θυμάμαι την μέρα που μπήκε στο σπίτι ο πατέρας μου με το λαούτο στο χέρι ως “δώρο έκπληξη”- ήταν μια στιγμή τόσο μεγάλη για εμένα που δεν μπορώ ακόμα να περιγράψω την χαρά μου».

 «ΣΧΟΛΗ» ΖΑΡΟΥ: «Σταθμός στην πορεία μου ήταν οι επισκέψεις μου στον “Γκουγκομανώλη” (Τσικριτσάκη Μανώλη) και “Κολομπότση” (Ασηθιανάκη Λευτέρη) στο χωριό μου, προσπαθώντας να πάρω ότι μπορώ από αυτούς.  Μετά ήρθε ο Καρασαβίδης Στέφανος, ως δάσκαλος πλέον επίσημα στο μαντολίνο και στη συνέχεια ο Φουκάκης Δημήτρης στο λαούτο.

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ: «Έχω παρακολουθήσει σεμινάρια στο Μουσικό εργαστήρι στο Χουδέτσι με τους Ross Daly & Ψαρογιώργη και στη συνέχεια όσο σπούδαζα στη Αθήνα έκανα μάθημα με τον Χρήστο Ζώτο (ένα άνθρωπο- σταθμό στην πορεία του λαούτου πέρα από την Κρήτη) όπου γνώρισα ένα καινούριο κόσμο, αυτόν της παραδοσιακής μουσικής της υπόλοιπης Ελλάδας. Ακόμα όμως θεωρώ δασκάλους μου όσους έχω συνεργαστεί αλλά και όσους έχω ακούσει και με έχουν επηρεάσει».

ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΕΣ: Σχετικά με τη κρητική μουσική και το λαούτο, θεωρώ ότι κάποιος πρέπει να το πιάνει το πράγμα από την αρχή, δηλαδή από τους “πρωτομάστορες” που λέμε και εν συνεχεία να γνωρίζει όλη την πορεία μέχρι το σήμερα, να κρατάει αυτά που του αρέσουνε και να προσπαθεί μέσα από αυτά να εκφραστεί και ο ίδιος.

Στο λαούτο σημείο αναφοράς θεωρώ τους: Κουτσουρέλη, Ψαρογιάννη, Μαρκογιάννη και Μαρκοβαγγέλη, και φυσικά θαυμάζω πολλούς από την επόμενη γενιά όπου βασίστηκαν στους παλαιότερους και δημιούργησαν ο καθένας το δικό του τρόπο και το δικό του ήχο πάνω στο όργανο. Νομίζω ότι αυτός είναι και ο σκοπός του κάθε μουσικού».

ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ: «Παίζω μουσική γιατί πλέον είναι μέρος της ζωής μου και δεν θα μπορούσα να μην το κάνω. Επίσης είναι πολύ όμορφο να μπορείς να το μοιράζεσαι αυτό με φίλους και άλλους ανθρώπους είτε σε παρέες είτε σε βραδιές αλλά είναι εξίσου σημαντικό να παίζεις μόνος σου στο σπίτι και να το ευχαριστιέσαι».

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ: «Έχω συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τον Μιχάλη Σταυρακάκη το οποίο θεωρώ και μια πολύ σημαντική στιγμή διότι είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσης πάνω στη μουσική μας, τους Σεβαστάκη Νίκο, Ζούτσο Ηλία, Σαμαριτάκη Στεφανή, Παναγιωτάκη Χάρη, Μανουσάκη Μανώλη, Γρεβεζάκη Μύρο, Λαγουδάκη Μανώλη, Μαραγκουδάκη Σταύρο, Πρεβεζάνο Άρη, Παπαδάκη Παντελή, Αγγελάκη Αλέξανδρο, Χατζημακρή Βασίλη, και πολλούς άλλους που σίγουρα ξεχνάω». Όπως συμπληρώνει ο ίδιος με χαμόγελο «Από όλους έχω μάθει πράγματα, ελπίζω κι αυτοί από μένα. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται είμαστε πάνω από όλα φίλοι και αυτό είναι η βάση μιας καλής συνεργασίας».

ΑΔΕΛΦΙΑ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ: Ο αδερφός μου Γιώργος ασχολείται με διάφορα άλλα είδη μουσικής (gazz, rock κτλ) και εγώ με κρητικά και παραδοσιακά. Προσπαθούμε να βρούμε ένα κοινό τόπο διασκευάζοντας κομμάτια και μουσικές που μας αρέσουν από διάφορα μέρη της Ελλάδας και του κόσμου. Πολύτιμη είναι η βοήθεια του καλού φίλου Αντώνη Μπερκάκη ο οποίος βρίσκεται πίσω από τη κάμερα και κυρίως μας δίνει τη καλή του την καρδιά και τη διάθεση».

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ: «Είχα τη τύχη να συμμετέχω σε δουλειές φίλων και μου άρεσε πολύ η διαδικασία και έχω στο μυαλό μου αρκετά πράγματα που θέλω στο μέλλον να γράψω, τα οποία είναι είτε δικές μου μελωδίες είτε επανεκτελέσεις παραδοσιακών κομματιών.
Συνθέτω μουσική βγαλμένη από την ψυχή και τα βιώματα μου, με γεμίζει αυτή η διαδικασία πολύ, με το στίχο δεν έχω καλή σχέση (γέλια) εστίαζα πάντα στην μελωδία περισσότερο, στον στίχο έδωσα βάση μεγαλώνοντας».

ΜΙΑ ΜΑΝΤΙΝΑΔΑ: Ζητώντας του στο τέλος να μου πει την μαντινάδα που τον εκφράζει, μου είπε με την φωτεινή έκφραση που τον χαρακτηρίζει: «Μου αρέσουν πολύ οι μαντινάδες που σου δημιουργούνε εικόνες όπως αυτή που λέει ο Σηφογιωργης: “Χαίρεστε εσείς ψηλά βουνά/ που χάρο δε φοβάστε,/ και καρτερείτε Άνοιξη
να πρασινολογάστε” -χωρίς να ξέρω δυστυχώς ποιανού είναι».