«Αποχαιρετισμός» στον Φανούριο από τον Βρέλη

Γράφει ο Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης:

«Έφυγε από τη ζωή την Τρίτη 4 Φεβρουαρίου ο Φανούριος Ζωγραφάκης. Ήταν γιος του εκλεκτού θείου μου Μανόλη Ζωγραφάκη. Γεννήθηκε στον Άγιο Αντώνιο, πιο γνωστό ως Βρέλη, τότε που το μικρό αυτό χωριό ήταν γεμάτο κόσμο. Ήμασταν πρώτα ξαδέρφια, σχέση που έγινε στη συνέχεια, αδελφική.

Τον συνάντησα από κοντά το 1951, όταν πήγα στην Πρώτη (Γ, τότε) τάξη του Γυμνασίου Πόμπιας. Έμενε με άλλον του ξάδελφο, από τη μάνα του. Τα δωμάτια τότε στην Πόμπια ήταν πολύ πρόχειρα, συχνά με χωματένιο πάτωμα, χωρίς θέρμανση. Μια γκαζιέρα πετρελαίου και πολύ ήταν. Όμως, υπήρχε αίσθημα αγάπης και συμπαράστασης μεταξύ των μαθητών, ειδικά των συγγενών, ειδικά από μεριάς του Φανούριου. Τόσο δυνατά συναισθήματα, ίσως δεν είχε κανείς άλλος. Και αφοσίωση. Δινόταν στον συγγενή, στον φίλο. Με αγαπούσε υπερβολικά, υπερηφανευόταν για μένα, ένιωθες κοντά του αγάπη και αφοσίωση. Τα ίδια αισθήματα υπήρχαν και από εμένα.

Όταν τελειώσαμε τα σχολεία χωρίσαμε. Αν και μακριά, όμως, η επικοινωνία μας ήταν ζεστή και συχνή. Όχι με κινητά, βέβαια, όχι με σύγχρονα μέσα, αλλά με επιστολές, γράμματα. Πόσο ζεστή και απτή ήταν αυτή η επαφή! Κρατούσες το γράμμα, το διάβαζες και νόμιζες πως είχες μια ζωντανή επαφή μαζί του. Σπούδασε τεχνικός και σταδιοδρόμησε στη ΜΟΜΑ, μοίρα κατασκευών με σπουδαία έργα.

Έκανε μια καλή οικογένεια, με την αγαπημένη του Ειρήνη, και καλά παιδιά, την Αλεξάνδρα και τον Μανόλη και εγγόνια, που τα αγαπούσε υπερβολικά. Ήταν φοβερά συναισθηματικός και αγαπητός στην οικογένειά του, αλλά και σε συγγενείς και φίλους. Ασφαλώς η απώλειά του θα φέρει μεγάλη θλίψη στο περιβάλλον του και σε όσους τον γνώρισαν. Για μένα η θλίψη μου είναι πολύ βαθειά, αφού έχασα έναν ξάδελφο – αδελφό!

Στο καλό αδελφέ μου και καλό Παράδεισο…».