Γιάννης Σπινθάκης: Η «σπίθα» γίνεται φωθιά, στση λύρας το δοξάρι…

Στην εβδομαδιαία μας στήλη -αφιέρωμα στους νέους Μεσαρίτες καλλιτέχνες- την σκυτάλη παίρνει ο Γιάννης Σπινθάκης από τα Πιτσίδια του Δήμου Φαιστού, ο οποίος αυτή την εποχή ετοιμάζει νέες δικές του συνθέσεις που θα κυκλοφορήσουν «προσεχώς» μέσω διαδικτύου.

Από την Ύβα Κουμαντάκη

Πριν κάμποσα χρόνια σε μία παρέα φίλων άκουσα να μιλάνε για ένα μικρό λυράρη -που αν και 11 ακόμα χρονών, όλοι έκαναν λόγο για «το νέο αστέρι της Μεσαράς»! Από τότε έως σήμερα έχω βρεθεί σε αρκετά γλέντια του Γιάννη Σπινθάκη και δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τα λεγόμενα του κόσμου αυτού που από πολύ μικρή ηλικία τον ακολουθεί με θαυμασμό.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: Τον συνάντησα πριν λίγες ημέρες και με το πλατύ χαμόγελο που τον χαρακτηρίζει μου ζήτησε πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε την συζήτηση μας, επίμονα να αναφέρω το πόσο ευγνώμων είναι για την πρόσκληση μου καθώς και για το βήμα που του δίνεται, μέσα από το μικρό μας αφιέρωμα σ΄αυτόν, για να τον γνωρίσει ο κόσμος καλύτερα. Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να του αρνηθώ αυτή τη χάρη.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ: Ο μικρός Γιάννης δεν έπαιρνε τα μάτια του από τον λυράρη σε οποιοδήποτε γλέντι βρισκόταν με τους δικούς του. Στο σπίτι, όπως μας είπε, δεν υπήρχε κανένα μουσικό όργανο ή κάποιος που να ασχολείται με την μουσική, ωστόσο η εμμονή του να μάθει λύρα γινόταν όλο και πιο επίμονη: Όπως λέει, «Στα επτά μου χρόνια ο πατέρας μου εμφάνισε μια λύρα και δεν μπορώ να περιγράψω τη χαρά μου»!

Ο «ΔΑΣΚΑΛΟΣ»: «Ο πατέρας μου ήταν γνωστός με τον Σπύρο Σηφογιωργάκη και έτσι ξεκίνησα να τον έχω δάσκαλο αλλά και σύμβολο έως τα 10 μου χρόνια που ήμουν και ο τελευταίος του μαθητής. Πήρα από εκείνον τόσα πολλά, μα πάνω από όλα με δίδαξε την ταπεινότητα του. Πρώτα μου έμαθε τους σκοπούς που είχαν συνθέσει άλλοι καλλιτέχνες και τελευταία, μετά από δικά μου παρακάλια, τους δικούς του! Ηχογραφούσα όλα μας τα μαθήματα και τα ακούω ακόμα…».

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ: «Συνέχισα με τον Μιχάλη τον Ξενάκη στο Ωδείο Κονσέρτο στις Μοίρες όπου εντάχτηκα και στην Χορωδία για ένα χρόνο και έπειτα συνέχισα να μελετάω μόνος μου.

Το τραγούδι μου άρεσε από την αρχή, δεν ξεχώρισα την μουσική από την ερμηνεία. Προσπαθούσα και το πάλευα, με βοήθησαν πολύ τα μαθήματα στη Βυζαντινή μουσική».

ΠΡΩΤΟ ΓΛΕΝΤΙ: «Στα 12 μου περίπου χρόνια με κάλεσαν να παίξω σε ένα τραπέζι στο χωριό ενός παιδιού που έφευγε φαντάρος. Τότε κατάλαβα ότι το πιο μεγάλο σχολείο είναι το γλέντι, να ζήσεις την τριβή με τον κόσμο, να νιώσεις τον παλμό… Όταν τελείωσε το γλέντι ήμουν απολύτως σίγουρος ότι δεν ήθελα να ασχοληθώ με τίποτα άλλο στη ζωή μου εκτός από τη μουσική! Μπορεί να είναι ψυχοφθόρο να μην ξέρεις πώς θα βγει ένα γλέντι αλλά είναι και δημιουργικό. Το να περάσει ο κόσμος καλά είναι το μόνο μέλημα μου».

Ο Γιάννης θεωρεί ότι οι νέοι καλλιτέχνες σήμερα λόγω της τεχνολογίας έχουν την δυνατότητα να μελετούν όλους τους παλαιότερους και να προσαρμόζουν τα ακούσματα τους με το δικό τους ύφος αναλόγως τις καταστάσεις και την επιθυμία του κόσμου.

Ο ίδιος συμπληρώνει πως «Κάθε δουλειά έχει δυσκολίες και χρειάζεται πειθαρχία και επιμονή. Αν και 22 χρόνων , η αγάπη που έχω για αυτή την δουλειά πιστεύω ότι δεν θα με αφήσει να φθαρθώ».

ΟΙ ΝΕΟΙ: Όπως λέει ο Γιάννης «Τα νέα παιδιά που αγαπούν σε μεγάλο βαθμό την παράδοση μας, επιλέγουν τα κλασικά “κομμάτια”, τα αναγνωρίζουν και τα ζητούν. Μεγάλο ρόλο έχουν παίξει και τα χοροδιδασκαλεία , έχουν βγάλει μερακλήδες. Αν πεθάνει η παράδοση, χάθηκαν όλα».

Αυτήν την εποχή ο Γιάννης Σπινθάκης ετοιμάζει τα νέα του τραγούδια σε δικές του συνθέσεις που θα κυκλοφορήσουν για τον κόσμο μέσω Youtube, ενώ οργανώνει τις εμφανίσεις του για την χειμερινή σεζόν.