Μαθητική πορεία στις Μοίρες του 1956!

Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε δείχνει τους μαθητές του ιστορικού «Οκτατάξιου Γυμνασίου» Πόμπιας σε συλλαλητήριο στο παζάρι των Μοιρών. Το συλλαλητήριο αυτό έγινε το Σάββατο17 Μαρτίου του 1956, πριν 65 χρόνια δηλαδή, και ήταν μια δυναμική διαμαρτυρία εναντίον της  σύλληψης, απαγωγής και βίαιας εξορίας του Αρχιεπισκόπου της Κύπρου Μακαρίου στις μακρινές Σεϋχέλλες,  που είχαν πραγματοποιήσει οι Άγγλοι από την Παρασκευή 9 Μαρτίου.  Η απαγωγή αυτή, γκανγκστερική, όπως χαρακτηρίστηκε, προκάλεσε κύμα αγανάκτησης σε όλη την Ελλάδα και οργανώθηκαν πλήθος διαμαρτυρίες, κυρίως από φοιτητές, στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις, ενώ πύρινα άρθρα και ρεπορτάζ δημοσιεύονταν στις εφημερίδες.

Όπως έχει γράψει ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός και συγγραφέας Γιώργος Ζωγραφάκης από το Ζαρό – οποίος συμμετείχε ως μαθητής στην πορεία (στη φωτογραφία διακρίνεται με το πλακάτ που έχει πάνω την Κύπρο):   «Οι μαθητές της Πόμπιας ύστερα από επαφές και με μαθητές Γυμνασίων του Ηρακλείου, διάλεξαν τις Μοίρες για να διαμαρτυρηθούν, όπου στο παζάρι, που γινόταν κάθε Σάββατο εκεί, συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος. Οι μαθητές πήγαν στις Μοίρες με τα πόδια από την Πόμπια, εγκαταλείποντας το σχολείο, το οποίο, τότε, λειτουργούσε και τις πρωινές ώρες του Σαββάτου. Η εγκατάλειψη των μαθημάτων και η ομαδική μετάβαση και διαδήλωση στις Μοίρες ήταν εντελώς ασυνήθιστη ενέργεια, γιατί τότε οι καταλήψεις και οι ομαδικές αποχές από το σχολείο ήταν πράγματα άγνωστα και …επαναστατικά –γι’ αυτό και τα ακούσαμε τη Δευτέρα από τον τότε αυστηρό Γυμνασιάρχη Πλαγιανάκο.

  Μετά την πορεία στον κεντρικό δρόμο των Μοιρών, με σημαίες και αυτοσχέδια πλακάτ, πραγματοποιήθηκαν ομιλίες από τους μαθητές (Βαγγελιώ Ζεάκη, Ογδόης τάξης, Γιώργο Ζωγραφάκη, Εβδόμης τάξης, ίσως και 1-2 άλλους) προς το μεγάλο πλήθος κόσμου, που συγκεντρώθηκε. Οι ομιλίες έγιναν από μπαλκόνι 2^ου ορόφου, στη γωνία του κεντρικού δρόμου με το δρόμο που οδηγούσε προς το παλιό βιβλιοπωλείο Αβραάμ. Το μπαλκόνι ανήκε σε κάποιο γραφείο (συνεταιρισμού;).

  Χαρακτηριστικό, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, είναι το γεγονός ότι όλοι μας φοράμε τα μαθητικά μας πηλήκια, όχι γιατί αυτό ήταν υποχρεωτικό, αλλά γιατί καμαρώναμε φορώντας τα, αφού μας κατοχύρωναν στην κοινωνία ως …γυμνασιόπαιδες, πράγμα τιμητικό και όχι συνηθισμένο, ειδικά στα χωριά καταγωγής μας.

  Μια λεπτομέρεια που δεν έγινε επαρκώς γνωστή ήταν η διακριτική …περιφρούρηση της πορείας μας και η χωρίς εμπόδια διάβαση της γέφυρας του Γεροπόταμου, επειδή υπήρχαν πληροφορίες ότι η αστυνομία θα μας εμπόδιζε να περάσουμε, καθώς η απαγόρευση των διαδηλώσεων ήταν συνήθης, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Η περιφρούρηση έγινε από κάποιους αδειούχους φαντάρους(!), οι οποίοι φαντάροι ήταν οι μόνοι που κοντράρονταν ευθέως με την Αστυνομία. Τελικά, ούτε στην πορεία προς τις Μοίρες, ούτε στην πορεία στην κεντρική οδό των Μοιρών, δεν μας εμπόδισε η αστυνομία. Μετά το συλλαλητήριο διαλυθήκαμε και δεν επιστρέψαμε «εν σώματι» στην Πόμπια. Πάντως, το συλλαλητήριο αυτό υπήρξε ξεχωριστό γεγονός, όχι μόνο για τη λειτουργία και τη «ζωή» του ιστορικού Γυμνασίου Πόμπιας, αλλά και για την κοινωνία της ευρύτερης περιοχής.

  Εκτός από τον εαυτό μου (με το πλακάτ της Κύπρου) και τον, αριστερά μου, Χαρίτο Μανιουδάκη, από το Ζαρό επίσης, δεν αναγνωρίζω άλλα πρόσωπα.  

  Ο φωτογράφος μού είναι άγνωστος».