Μια άγνωστη ιστορία μετά το Πολυτεχνείο: Ο φοιτητής που κρυβόταν για 8 μήνες στα βουνά της Κρήτης…

Το ημερολόγιο έγραφε 19 Νοεμβρίου 1973 όταν ο τότε φοιτητής Διονύσης Μαυρογένης έπαιρνε το πλοίο για την Κρήτη, προκειμένου να γλιτώσει τη σύλληψη, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με την ιστορία του να δημοσιοποιείται ξανά και με αφορμή τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τα θλιβερά γεγονότα που έμελλε να μείνουν στην Ιστορία.

Ο νεαρός φοιτητής της Φαρμακευτικής ήταν παλιός γνώριμος της δικτατορίας των συνταγματαρχών, μιας και τον Φεβρουάριο του 1973, μετά την εξέγερση της Νομικής, είχε συλληφθεί, είχε κρατηθεί και είχε βασανιστεί από ΕΑΤ – ΕΣΑ (Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας).

Στις 19 Νοέμβρη 1973, δύο μέρες αφότου η εξέγερση των φοιτητών είχε κατασταλεί και το τανκ είχε μπει στο Πολυτεχνείο, ο Διονύσης Μαυρογένης, έχοντας μαζί του 1.000 προκηρύξεις, έβγαινε από το κρησφύγετό του στου Ζωγράφου και κατευθυνόταν στον Πειραιά. Είχε αποφασίσει να κρυφτεί στα βουνά της Κρήτης για να γλιτώσει τη σύλληψη, αφού ήταν από τα πιο δραστήρια μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης του Πολυτεχνείου.
“Η δικηγόρος Φιλάνθη Ψυρρή με πήγε στην κλινική Άγιος Παντελεήμονας στην Ασκληπιού και Ναυαρίνου γωνία. Πριν είχε πάει στον Πειραιά και μου είχε βγάλει εισιτήριο για Κρήτη”, αναφέρει ο Διονύσης Μαυρογένης για το πώς φυγαδεύτηκε στην Κρήτη.

“Την Κυριακή 18 Νοέμβρη με πάνε στον Πειραιά και μπαίνω στο καράβι με προορισμό το Ηράκλειο, όπου έμενε ο αδελφός μου, ο οποίος ήταν δικαστικός. Έμεινα μόνο ένα βράδυ και την επόμενη μέρα με πήγαν στο οδοντιατρείο του Φίλιππα Λαμπρινού. Εκεί κάθισα ένα μήνα. Ήρθα σε επαφή με τον Επιτροπάκη και τον Χριστοδουλάκη και αποφασίστηκε να πάω στο Μιτάτο Ρίζικας, πάνω από την Αγία Γαλήνη. Με πήγαν και με άφησαν στο δρόμο για Τυμπάκι. Εκεί με παρέλαβε ο Μάνος, που ήταν αντάρτης του Πετρακογιώργη, και απο εκεί αρχίζει η εποχή της παρανομίας”, αναφέρει ο ίδιος, 

Το επόμενο πρωί έφτασε στο λιμάνι στο Ηράκλείου, βρήκε την ευκαιρία να μπει σε ένα ταξί με μια παρέα Ανωγειανών κι έτσι κατόρθωσε να ξεφύγει από τη χωροφυλακή. Τους πρώτους δύο μήνες κρυβόταν σε φίλους. Έπειτα από ενέργειες του αδερφού του και με τη βοήθεια ενός Κρητικού αντιστασιακού, του Μάνου Χριστοδουλάκη, βρήκε καταφύγιο σε ένα αγρόκτημα με πρόβατα, όπου κάθε 15-20 ημέρες του έφερναν προμήθειες. Κοιμόταν όμως κάθε βράδυ με ένα τουφέκι δίπλα του, υπό τον φόβο της χωροφυλακής.

“Έφτασα με τα πόδια στο σπίτι του αδερφού μου ο οποίος υπηρετούσε στο Ηράκλειο ως Πρωτοδίκης. Έμεινα για λίγο εκεί και στη συνέχεια πήγαινα σε σπίτια φίλων, όπως ο Φίλιππος Λαμπρινός, αδερφός του σημερινού δημάρχου Ηρακλείου και του Σιαφάκα. Ο αδερφός μου ήρθε σε επαφή με έναν δημοκράτη δικηγόρο τον Μιχάλη Επιτροπάκη, με έναν επίσης φίλο του τον Πέτρο Μπρά, την αδερφή του η οποία ήταν φιλόλογος και τον Φίλιππο Λαμπρινό. Όλοι τους έκριναν ότι έπρεπε να πάω στο βουνό λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’73” αναφέρει.

“Όταν έφτασα στα κρητικά όρη με παρέδωσαν για φύλαξη στον Μάνο Χριστοδουλάκη. Επρόκειτο για έναν πρώην Παρτιζάνο και μέλος της ομάδας του Πετρακογιώργη που είχε λάβει μέρος στην αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής. (Η ομάδα του είχε κάνει πολλά σαμποτάζ ενώ βρισκόταν πίσω από την απαγωγή του στρατηγού Κράιπε). O Χριστοδουλάκης είχε στο βουνό ένα μεγάλο αγρόκτημα με πρόβατα. Ανέβαινε κάθε 15 με 20 μέρες και μου έφερνε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Στο αγρόκτημα ήταν και ένας βοσκός που φυλούσε τα πρόβατα. Λεγόταν Μάνος Φουντουλάκης και καταγόταν από ένα χωριό τη Νίθαυρη. Ζούσε εκεί με τη γυναίκα του την Φερενίκη και το μικρό παιδί τους τον Γρηγόρη, ο οποίος τότε ήταν 6-7 χρονών”, συνεχίζει.

“Στις 10 Φλεβάρη του 1974, στις 2 το μεσημέρι, ανοίγω το ραδιόφωνο ν’ ακούσω τη “Φωνή της Αλήθειας” και μένω άναυδος ακούγοντας να με αποκαλούν πράκτορα! Κατά τον Μάη του 1974 έρχεται ο Επιτροπάκης και με πάει προς το Λιβυκό, στο χωριό Βαχός, κοντά στη Βιάννο.

Από εκεί μετά από λίγες μέρες κατέληξα στην Άρβη, σε μια έρημη παραλία, τον Κερατόκαμπο, σε μια καλύβα, κι ένας ψαράς μου έφερνε ψάρια για να μπορώ να επιβιώσω. Εκεί με βρήκαν τα γεγονότα της Κύπρου και μπόρεσα να γυρίσω Αθήνα”, αναφέρει ο Διονύσης Μαυρογένης, για τα γεγονότα του Ιουλίου του ’74, όταν η χούντα του Ιωαννίδη προκάλεσε, με το πραξικόπημα που επιχείρησε στην Κύπρο, την τουρκική απόβαση που οδήγησε στην κυπριακή τραγωδία…