Μύρων Παπαδογιάννης: «Η μουσική είναι εσωτερική μου ανάγκη»

Σήμερα θα αφήσουμε για λίγο την περιοχή της Μεσαράς για να βρεθούμε στο νότιο Ρέθυμνο, δίνοντας βήμα σε ένα νέο ηλικιακά καλλιτέχνη στο χώρο της μουσικής, τον Μύρωνα Παπαδογιάννη. Ο Μύρων κατάγεται από μουσική οικογένεια, καθώς τόσο οι παππούδες του όσο οι γονείς και οι θείοι του, υπήρξαν επαγγελματίες μουσικοί και ξακουστοί μερακλήδες στην περιοχή της Αγίας Γαλήνης.

Από την Ύβα Κουμαντάκη

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ: «Στα 11 μου χρόνια αγόρασα το πρώτο μπουζούκι, με χρήματα που μάζεψα από τα κάλαντα. Μου άρεσε ο λαϊκός ήχος του σε αντίθεση με την κρητική μουσική που την θεωρούσα μονότονη μιας και την άκουγα συνεχώς στο σπίτι μας.

Τα πρώτα μου βήματα στην κρητική μουσική έγιναν με την βοήθεια του πατέρα μου.
Στην πρώτη Γυμνασίου, το 2004, μέσα από ένα πρόγραμμα που υπήρχε στα Γυμνάσια, ήρθαμε σε επαφή με τοπικούς καλλιτέχνες, όπως τον Σπύρο Σηφογιωργάκη κ.α.
Ένα πρόσωπο γνωστό σε μένα, καθώς ήταν πολύ καλός φίλος με τον παππού και τους γονείς μου. Τα μαθήματα μαζί του συνεχίστηκαν στην Αγία Γαλήνη και στη συνέχεια αποφάσισα να συνεχίσω σε μουσικό σχολείο στο Ρέθυμνο».

ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ: «Όσο μεγάλωνα καταλάβαινα ότι η μουσική δεν έχει όρια και δεν χωράει ταμπέλες.
Δεν ξεκίνησα ποτέ για να γίνω επαγγελματίας λυράρης, η μουσική ήταν μια εσωτερική μου ανάγκη.
Από παρέα σε παρέα, με φίλους και χωριανούς, αγόρασα τα πρώτα μου μηχανήματα και με την βοήθεια του πατέρα μου, ως λαουτιέρη, άρχισαν τα πρώτα γλέντια και οι κοινωνικές εκδηλώσεις .
Στην ιδέα της κακής κριτικής έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει κάποιες φορές την ευθύνη του να είμαι καλός σε αυτό που κάνω. Αυτό συμβαίνει έως και σήμερα.
Νιώθω πάντα να αυξάνεται το άγχος μου όταν βρίσκομαι στην Αγία Γαλήνη ακόμα και αν με ακούνε 30 άτομα, γιατί τα πρόσωπα είναι γνώριμα».

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ: «Το 2009 το Κέντρο Νεότητας Ρεθύμνου πραγματοποίησε ταξίδι στην Κύπρο και μου ζήτησαν να συνοδέψω μουσικά, μαζί με τον Μιχάλη τον Λιμάκη, την χορευτική ομάδα, όπως και έγινε.
Μαζί μας ήταν και μια άλλη ομάδα από τα Χανιά και πραγματικά περάσαμε υπέροχα. Την τελευταία βραδιά βρεθήκαμε σε μια εκδήλωση όπου λαούτο θα έπαιζε ο Κρητικός Γιώργης Ζαχαριουδάκης, κάτοικος της Κύπρου.
Εμφανίστηκε μπροστά μας μια εικόνα ανθρώπου όπως ακριβώς την συναντάμε στο νησί.
Συζητώντας μαζί του έδειξε να με ξέρει, καθώς επίσης τον πατέρα μου και την οικογένεια μου. Ξαφνιάστηκα, δεν το περίμενα.
Στη συνέχεια μου πρότεινε να μείνω στην Κύπρο και να ασχοληθώ επαγγελματικά με την μουσική μαζί του. Ήταν μια εποχή που υπήρχαν κλεισμένες εμφανίσεις σε μαγαζιά και ήθελαν στο πρόγραμμα τους κρητικό ήχο.
Επέστρεψα τελείωσα το σχολείο και το 2012 αποφάσισα να ρισκάρω κάνοντας το πρώτο βήμα».

Από τότε και για 7 χρόνια, ο Μύρων ζούσε και εργαζόταν καθημερινά ως μουσικός στην Κύπρο έχοντας αναγνώριση, εξέλιξη, και μεγάλη καλλιτεχνική πορεία. Μαγαζιά γεμάτα κόσμο, τηλεοπτικές εμφανίσεις, συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές. Είχε όλα όσα θα ζητούσε ένας μουσικός.

Ο ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΡΕΣΜΟΣ: «Είχα βάλει στόχο ότι πρέπει να τα καταφέρω σε μια ξένη χώρα που είχε άλλα ακούσματα. Άνοιγα προγράμματα σε μεγάλα μαγαζιά που το 98% του κόσμου ήταν Κύπριοι.
Προσάρμοσα τα βιώματα που είχα από την κρητική παράδοση στο πιο εμπορικό στοιχείο, γιατί όφειλα να καλύψω αυτήν την επαγγελματική ανάγκη.
Βίωσα μεγάλες στιγμές και εισέπραξα μεγάλη αγάπη και δημοσιότητα αλλά κάποια στιγμή ένιωσα τον κορεσμό.
Το κίνητρο που είχα να παίξω μουσική και να ζήσω από αυτό με κούρασε ψυχικά. Δεν ήθελα να πληρώνομαι άλλο για αυτό που αγαπώ τόσο. Ακούγεται παράξενο αλλά έτσι έγινε, ήθελα να ξυπνάω πρωί και να μην ζω πια μόνο την νύχτα. Αποφάσισα να τα αλλάξω όλα! Μέσα σε 20 ημέρες τα πούλησα όλα και ετοιμάστηκα για την επιστροφή».

ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ: «Μου δόθηκε η ευκαιρία στην Κύπρο να μπω και σε ένα άλλο χώρο. Ένας πολύ καλός φίλος μου πρότεινε να παρακολουθήσω κάποια σεμινάρια με Πρώτες Βοήθειες και με βοήθησε να μπω σε ένα χώρο προσφοράς δίνοντας βοήθεια σε άτομα με τετραπληγία και αλλά κινητικά προβλήματα.
Σ αυτό το χώρο, αναθεώρησα τα πάντα, ένιωσα πληρότητα.
Μπορεί η μουσική να γαληνεύει την ψυχή μας αλλά η δυνατότητα που μου δόθηκε να απαλύνω τον πόνο κάποιου ανθρώπου και να τον βοηθήσω στην καθημερινότητα του σε θέματα που για εμάς είναι αυτονόητα μου χάρισε μαγική συγκίνηση.
Στην απόφαση μου για την επιστροφή, έψαξα και βρήκα τον εργασιακό μου χώρο στο Γερακάρι.
Εκεί έστειλα βιογραφικό και πριν καλά- καλά γυρίσω πίσω, με προσέλαβαν».

Σήμερα η μουσική για τον Μύρο βρίσκεται στις παρέες όπως ακριβώς ξεκίνησε. Και μέσα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο της Αγίας Γαλήνης νιώθει την ανάγκη να διδάξει τα παιδιά μουσική δίδοντας και σε εμάς ένα μάθημα ζωής.

Αυτός είναι ο Μύρων Παπαδογιάννης. Ένας νέος που γνώρισα πριν 4 χρόνια τυχαία σε ένα κατάστημα των Μοιρών. Ο τρόπος που μιλούσε, εκφραζόταν, και αναφερόταν για την μουσική έκανε τα μάτια του να φωτίζουν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που φώτιζαν κατά την διάρκεια της συζήτησης μας για αυτήν την παρουσίαση…