Nυχτοπερπατήματα πέρδικας … στο φακό του apopsilive.gr

Απ’ όλα τα πουλιά του βουνού και του δάσους το ομορφότερο και πιο καμαρωτό είναι η πέρδικα. Το φτέρωμα της συνδυάζει πολλούς χρωματισμούς όπως γκριζογάλαζο ή καστανό και μπεζ στη ράχη και το στήθος της, κίτρινο και κόκκινο στην κοιλιά, σκούρες ραβδώσεις στα πλευρά και μια μαύρη ταινία γύρω από το λαιμό. Τα πόδια της και το ράμφος της είναι κοκκινωπά. Ζει σε κοπάδια σε θάμνους, κοιλότητες του εδάφους και σχισμές βράχων όπου φτιάχνει τη φωλιά της. Γεννά και κλωσά την άνοιξη τα αυγά της και είναι η καλύτερη μάνα για τα περδικόπουλα. Τα υπερασπίζεται με αυτοθυσία. Έχει εχθρούς, άλλα όντα του ζωικού βασιλείου και τον άνθρωπο που δυσκολεύεται να την κυνηγήσει.

Η πέρδικα είναι το ποιητικότερο σύμβολο της ομορφιάς, της χαράς, της δροσιάς της γυναίκας.

Η δημοτική παράδοση ύμνησε την πέρδικα με πληθώρα τραγουδιών και την όμορφη κοπέλα, που συχνά την ονομάζει «περδικοπερπατούσα», «περδικόστηθη», «περδικομάτα».

Σε πολλά κείμενα των δημοτικών τραγουδιών εξυμνείται της πέρδικας το καμάρι, η ομορφιά, η ανωτερότητα, η υπερηφάνεια, η εξυπνάδα, η χάρη, η αυτοθυσία και η αγάπη για τα παιδιά της και τις πιο πολλές φορές το κείμενο είναι μεταφορικό. Η αναφορά γίνεται για κάποια κοπέλα, για κάποια γυναίκα ή κάποια μάνα.

Την αρχοντιά τση πέρδικας, έχει το βάδισμα τση
μέχρι κι’ ο θιος παραλληρεί, μπροστά στο πέρασμα τση.

Τις αρετές της πέρδικας τις βρίσκουμε στις καθημερινές εκφράσεις του λαού μας:

«Καλώς τηνε την πέρδικα που περπατεί λεβέντικα!» «Πέρδικα καμαρωτή μες το κάμπο περπατεί!» «Το λέει η περδικούλα του!»