Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γ. Ζωγραφάκη στο Ζαρό (φώτο)

Παρουσία του Δημάρχου Φαιστού Γιώργου Αρμουτάκη και εκπροσώπων της δημοτικής αρχής, έγινε μέσα στην κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Ζαρού η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Ζωγραφάκη «13.878 + 10 ημέρες- μια σύντομη, προσωπική αναφορά στην οικογενειακή ιστορία».

Το βιβλίο αναφέρεται σε πρόσωπα και ιστορίες της οικογένειας Ζωγραφάκη με ορόσημο τον δραματικό θάνατο της μητέρας του συγγραφέα που έσβησε αναπάντεχα στους Αγίους τόπους όπου είχε πάει για προσκύνημα. Από εκείνο το τραγικό γεγονός πέρασαν τόσες μέρες όσες αναφέρονται στον τίτλο του βιβλίου, συν τις 10 μέρες που προκύπτουν από τα δίσεκτα χρόνια. Παρά το ότι πρόκειται για ένα βιβλίο για τα συμβαίνοντα σε μια συγκεκριμένη οικογένεια, οι ιστορίες του μας αφορούν όλους καθώς καταγράφουν με γλαφυρό τρόπο μια ολόκληρη εποχή.

Σύμφωνα με τον  κ. Γ. Ζωγραφάκη αυτό το βιβλίο (το οποίο προσφέρθηκε δωρεάν στο κοινό που έδωσε το παρών στη βιβλιοπαρουσίαση και εκδόθηκε με έξοδα του ίδιου του συγγραφέα και την οικονομική συνεισφορά της εκπαιδευτικού κόρης του Μαρίας) «είναι ασφαλώς ένα μνημόσυνο πνευματικό βέβαια, όχι μόνο για τη μάνα και τον πατέρα, αλλά και για όλους που μας έχουν φύγει, και που συχνά τους φέρνουμε στο νου και στην καρδιά μας».

Το παρών στην εκδήλωση έδωσαν εκτός του Δημάρχου, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Φαιστού Γιάννης Νικολακάκης, οι Αντιδήμαρχοι Γιώργος Μαυράκης & Ζαχαρίας Χαλκιαδάκης, ο Πρόεδρος της δημοτικής κοινότητας Ζαρού Γιώργος Φυλακτάκης, ο πρώην Δήμαρχος Ζαρού Γιάννης Ζαχαριουδάκης, κ.α.

Την παρουσίαση της εκδήλωσης ανέλαβε η ψυχή του «Θεατρικού Εργαστηρίου Ζαρού» Μάνος Παπαδογιαννάκης, ενώ χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν οι εκπαιδευτικοί Μαρία Ζωγραφάκη (κόρη του συγγραφέα) και Κλαίρη Γιατρομανωλάκη (εγγονή ενός εκ των αδερφών του συγγραφέα), προκαλώντας μεγάλη συγκίνηση στο ακροατήριο στο οποίο πέραν των στενών συγγενών του συγγραφέα περιλαμβάνονταν και πολλοί κάτοικοι του χωριού και της ευρύτερης περιοχής.

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Έχουν περάσει 39 χρόνια!- συγκεκριμένα 13.878+10 των δίσεκτων χρόνων, ημέρες-και χιλιάδες φορές μου έρχονταν στο νου τα γεγονότα του Πάσχα του 1978. Όπως πολλές φορές μου ερχόταν στο νου γενικά η ιστορία της μάνας και ο καταλυτικός ρόλος που έπαιζε μέσα στην οικογένεια, και στη ζωή μου φυσικά (…) Εγώ, ζώντας στη Χαλκιδική από το 1964, είχα αποφασίσει να πάω οικογενειακώς στην Κρήτη, το Πάσχα εκείνο του 1978. Ελάχιστες φορές το είχα κάνει αυτό, προτιμούσα να πηγαίνω το καλοκαίρι, ήταν πολύ πιο βολικό. Όμως τη χρονιά αυτή είπαμε να πάμε το Πάσχα, άλλωστε η Κρήτη τον Απρίλη-Μάη είναι απόλαυση. (….) Πρωί της Κυριακής των Βαΐων έφτασα στο Ηράκλειο, μαζί η οικογένεια, η γυναίκα μου Χαρούλα και τα κορίτσια μας, Μαρία 10 χρονών και Βάσω 9 χρόνων, κατεβήκαμε από το πλοίο και με το καινούργιο μας αυτοκίνητο, αυτό το αξέχαστο καραβάν Νισσάν 120 Υ, βάλαμε πλώρη για τις Μοίρες-είπαμε να πάμε πρώτα από τα Καπαριανά. Ήταν, λοιπόν, 23 Απριλίου, δροσερό πρωινό, λουλουδιασμένη φύση, διάθεση χαρούμενη, το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου με ευχάριστη μουσική, φτάσαμε, θα ήταν κοντά 10 το πρωί, στα Καπαριανά. Σταματήσαμε στου (μακαρίτη πλέον) αδερφού μου του Κωστή το σπίτι-μαγαζί, άλλωστε ο ίδιος ήταν απ΄ έξω, σα να μας περίμενε, κι εγώ άνοιξα λίγο τη μουσική, για να τονίσω την ευχάριστη διάθεση μας, κατέβασα το τζάμι και χαιρέτησα χαρούμενος. Ωστόσο τον είδα συννεφιασμένο, πλησίασε μάλιστα και μου λέει, λίγο απότομα, «κλείσε το ράδιο και γροίκα». Κλείνω το ραδιόφωνο κι απανωτά μας λέει ο Κωστής: «Επήγε η μάνα μας στς΄ Αγίους Τόπους και πόθανε εκειά και δα ίντα θα κάμομε, εδά με πήρανε στο τηλέφωνο». Τι βόμβα της Χιροσίμας, τι σεισμός, τι έκρηξη να γινόταν, θα ήταν ίσως μικρότερη εντύπωση για μένα από αυτό το νέο, έτσι μάλιστα όπως μας τα είπε ο Κωστής. Στην οικογένεια είχαμε χρόνια να θρηνήσουμε νεκρό και τώρα ένα πολύ αγαπητό, το πιο αγαπητό πρόσωπο της οικογένειας, πέθανε αναπάντεχα και μάλιστα σε μια μακρινή χώρα και το ζήτημα ήταν «ίντα θα κάνουμε εδά», όπως το διατύπωσε ο Κωστής. Οι προσωπικές μου αντιδράσεις ήταν εκρηκτικές και ανεξέλεκτες, ίσως πρέπει να τις κρατήσω μόνο στις συγκλονιστικές εντελώς προσωπικές αναμνήσεις μου…».