Μια συνάντηση «με την ίδια την Κρήτη»

«Μέσα στη νύχτα βλέπω μια γυναίκα ψηλή, λιανοκαμωμένη, ντυμένη στα μαύρα, να κρατά ένα όπλο στο δεξί χέρι και στ’ άλλο χέρι ένα παιδάκι περίπου τεσσάρω- πέντε χρονών, αγοράκι. Η γυναίκα αυτή στη μια χέρα κρατούσε την εκδίκηση, τη φωθιά, το θάνατο, και στην άλλη την αγάπη, τη ζωή για το παιδί της, και μου λέει:

-“Ο άντρας μου είναι στην Αλβανία στρατιώτης και μέχρι που ήτανε μέρα επολεμούσα τσοι Γερμανούς. Τώρα που βράδιασε πρέπει να πάω κάπου να φυλάξω το παιδί μου. Πάρε το τουφέκι μου και δώσ’ το σ’ όποιον δεν έχει” (…).

Λυπούμαι, ειλικρινά λυπούμαι, που δεν τη ρώτησα ποια είναι, γιατί, στα όσα χρόνια που ζω, νομίζω πως ήτανε η ίδια η Κρήτη με τη φωθιά στο ‘να χέρι, την εκδίκηση και την αγάπη τη μητρική, τη λατρεία, στ’ άλλο χέρι. Έχω βάλει ανθρώπους κι έχω ρωτήσει και ρωτώ πάντα αν κανείς γνωρίζει ή αν έχει ακούσει μια τέτοια ιστορία. Κανείς ποτέ δε βρέθηκε να μου πει για τα ίχνη αυτής της γυναίκας».

Το απόσπασμα που προηγήθηκε είναι από τα «Απομνημονεύματα 1939 – 1945» (έκδοση Εταιρίας Κρητικών Ιστορικών Μελετών, 2011) του Αντάρτη της Εθνικής Αντίστασης Γιώργη Τζίτζικα (στη φωτό καθιστός, δεύτερος από δεξιά) που «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 102 ετών και το αφιερώνουμε στη μνήμη του.