Εργασία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια

*Γράφει η Στέλλα Κυδωνάκη

Το βίντεο με τον υπάλληλο μπαρ στη Ρόδο ,ο οποίος σερβίρει στη θάλασσα (το νερό φτάνει στο λαιμό του) το έχουμε δει όλοι. Έγινε μεγάλο θέμα, άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου, βρέθηκαν κι άλλες παρανομίες του ιδιοκτήτη κλπ, κλπ. 

 Δεν θέλω να σταθώ στο αν το μπαρ έχει άδεια λειτουργίας ή χρήσης της θάλασσας. Αυτά θα τα δουν οι αρμόδιοι, εκτός κι αν ο ιδιοκτήτης έχει μπάρμπα στην Κορώνη, οπότε θα κουκουλωθούν όλα μια χαρά!

Θέλω να σταθώ στα όρια που πρέπει να μπουν και στην καταπάτηση της αξιοπρέπειας των εργαζομένων. Η εικόνα του νεαρού με το νερό ως το λαιμό δεν είναι καλή, δεν τιμά κανένα, κι ας λένε οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι ότι συναινούν, ότι τα φιλοδωρήματα είναι καλά κλπ.

Όλα λοιπόν στο βωμό του χρήματος; Δηλαδή ο εργαζόμενος θα δέχεται εξευτελιστικές συμπεριφορές, γιατί “είναι καλά τα λεφτά”; Κι αν του πουν αύριο να χορέψει σαν τη μαϊμού, θα το κάνει, γιατί “είναι πολλά τα λεφτά”; Πού τελειώνουν τα δικαιώματα των εργοδοτών και πού αρχίζουν αυτά των εργαζομένων; Ποιο είναι το όριο; Δεν πρέπει να υπάρχει όριο; Τι είναι ο εργαζόμενος του 21 ου αιώνα, δούλος; 

 Ο κόσμος μας έδωσε αγώνες μεγάλους για να θεσπιστούν εργασιακά δικαιώματα. Η εικόνα αυτού του παιδιού, να προσπαθεί να σερβίρει μέσα στο νερό, δεν συνάδει με τα ιδεώδη του σύγχρονου πολιτισμού. Έχουμε φτάσει σε μία εποχή που μιλάμε για τα δικαιώματα των ζώων (και καλά κάνουμε), που γίνεται θέμα το ζώο το οποίο έχει πέσει θύμα κακομεταχείρισης, και δεν θα διατρανώσουμε την αντίθεση μας σε κάθε ιδιοκτήτη επιχείρησης που απαιτεί τρελά πράγματα από τους εργαζομένους του; 

 Κλείνοντας, να σημειωθεί ότι ο καθένας από εμάς πρέπει να αναλογιστεί πώς συμπεριφέρεται στον σερβιτόρο που τον εξυπηρετεί, αν λέει ένα “ευχαριστώ”, αν μιλά με ευγένεια. Θα ήταν διπροσωπία να είμαστε υπέρμαχοι των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά, όταν γινόμαστε πελάτες, να δείχνουμε την κακή αγωγή μας. 

*Η Στέλλα Κυδωνάκη είναι Φιλόλογος