Φτώχεια στις καρδιές μας

Ακόμα και τώρα που βρισκόμαστε σε υπαρξιακό αδιέξοδο, εμείς επιμένουμε στο απόλυτο αρρωστημένο «Εγώ μας»!
Δεν υπάρχουν λόγια, ούτε εξηγήσεις για τίποτα, απλά έλλειψη παιδείας και κακή νοοτροπία που έχει διαχρονικότητα. Αυτός ο κακώς εννοούμενος εγωισμός και η προβολή του «εγώ» μας παρά τις συμφορές μας, σημαίνει φτώχεια στις καρδιές μας.
Φτώχεια και κενό που δεν υπάρχει δυστυχώς η δυνατότητα για να γεμίσει δίχως δουλειά. Χρόνια ολόκληρα μεγαλώναμε και οδεύαμε σε λάθος δρόμους θεωρώντας εαυτούς μικρούς βασιλείς. Φτάναμε στο σημείο να αγοράζουμε παραπάνω απ’ ότι χρειαζόταν και είχαμε ανάγκη για να έχουμε εμείς οι αυθάδεις, τη δυνατότητα να τα πετάξουμε μονολογώντας ότι το φαγητό της προηγούμενης ημέρας δεν ήταν δυνατό να το φάμε , είναι για το σκυλί μας ή κάτι ακόμα πιο «βρομερό» να το δώσουμε σε κανένα οικονομικό μετανάστη… κι έτσι εκπληρώναμε και το φιλανθρωπικό μας καθήκον.
Θεωρούσαμε ότι η κατάσταση στην οποία ζούσαμε και μεγάλωναν τα παιδιά μας θα ήταν έτσι ως την αιωνιότητα, δηλαδή πιστέψαμε και λάθος κάναμε, ότι είμασταν μικροί θεοί! Η προσδοκία για το αύριο ήταν σχεδόν δεδομένη χωρίς ανησυχίες και προβληματισμούς. Φυσικά απομακρυνθήκαμε από τον ιστό της οικογένειας γιατί το βρίσκαμε πολύ δεσμευτικό, μετά αποφεύγαμε να λέμε ότι είμαστε από αυτό ή το άλλο χωριό της επαρχίας γιατί θέλαμε να δίνουμε την εντύπωση του πρωτευουσιάνου λες και η πατρίδα μας ήταν η Αθήνα, χωρίς πόλη άλλη καμία. Βεβαίως ως αρχοντοχωριάτες, δεν αποβάλλουμε τη χαρακτηριστική προφορά στην εκφορά του λόγου μας!
Και τώρα, τι κάνουμε τώρα; Είμαστε ανοχύρωτοι ψυχικά και πνευματικά δεν μιλάμε φυσικά για οικονομικά, γιατί τώρα όχι μόνο δεν τρώμε το φαγητό της προηγούμενης ημέρας αλλά ενίοτε γινόμαστε «οι οικονομικοί μετανάστες» της άλλοτε εύφορης και ακμαιότατης εποχής!
Το κυριότερο απ’ όλα όμως είναι η φτώχεια στις ψυχές μας. Δεν φροντίσαμε να καλλιεργήσουμε με αξίες διαχρονικές την ψυχή μας και τώρα τη βρίσκουμε φτωχή και άνυδρη.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν όσο είναι καιρός, να κάνουμε την αυτοκριτική μας κοιτάζοντας τον καθρέφτη και με αγάπη ν’ αγαπήσουμε τον χαμένο εαυτό μας και να προσπαθήσουμε να εργαστούμε για το «ΕΜΕΙΣ»!

Εύα Καπελλάκη -Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”].