Βαγγέλης Σταματάκης: “Για μένα ήταν ο δάσκαλος μου…”

Διάβασα πριν από λίγο μιά ανάρτηση στον προσωπικό “τοίχο”  fb του Βαγγέλη Σταματάκη για τον δάσκαλο του κι επειδή το θεώρησα ως “ΥΜΝΟ ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ”  , πιστεύω ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο να το διιαβάζουν όσο γίνεται περισσότεροι , γι αυτό και το μεταφέρω αυτούσιο :

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 1999..
Πρώτη μέρα στην Πέμπτη Δημοτικού!
Kαθιερωμένος ο Αγιασμός & οι ευχές από την Διευθύντρια Σεβαστάκη “Φωφώ” για καλή σχολική χρονιά και η αγωνία όλων μας,μία!
Ποιο Δάσκαλο η’ Δασκάλα από όλους θα είχαμε την συγκεκριμένη χρονιά..
Νίκος Πούντος μας είπαν!
Μπήκαμε στην τάξη,ήρθε και ο δάσκαλος με ένα πλατύ χαμόγελο από την πρώτη στιγμή,γεμάτο ειλικρίνεια,λες και μας ήξερε..
Από την πρώτη στιγμή μας “κέρδισε” όλους,με την θετική του ενέργεια,την απλότητα και το μόνιμο χαμόγελο του..
Αυστηρός εκεί που έπρεπε,χωρίς πολλά λόγια..
Με μια ματιά του και μόνο,καταλάβαινες ότι αυτό που έκανες δεν υπήρχε περίπτωση να το ξανακάνεις!
Καθώς τελείωνε η σχολική χρονιά,γεμάτη μόνο με καλές αναμνήσεις (αξέχαστες σχολικές εκδρομές,σχολικές γιορτές με τραγούδια & θεατρικά,ομαδικές κατασκευές,π.χ. μάσκες από γύψο,τοποθέτηση τερμάτων στο Δημοτικό Σχολείο Ζαρού,Εκκλησία από ξυλάκια για σουβλάκι,συμμετοχές σε ποδοσφαιρικά τουρνουά,και άλλα που ίσως να μην μπορώ να θυμηθώ αυτή την στιγμή),είχαμε την αγωνία για το αν θα ερχόταν ξανά,μετά το καλοκαίρι,ο αγαπημένος μας Δάσκαλος στο Ζαρό!
Ήρθε ξανά το Σεπτέμβρη λοιπόν,με την αξέχαστη,πράσινη του κλούβα!!
Η χαρά όλων μας απερίγραπτη,στην τελευταία τάξη του Δημοτικού!
Πέρασε όμως και εκείνη η χρονιά με τις καλύτερες αναμνήσεις,απογεύματα αξέχαστα με τον Δάσκαλο μας,παίζοντας ποδόσφαιρο μαζί,κάνοντας προπονήσεις τα αγόρια στο γήπεδο του χωριού (με τσαϊλι τότε) συζητώντας όλοι μαζί,αγόρια κορίτσια,παίζοντας νεροπόλεμο,κρυφτό,μπουκάλα και πολλά άλλα ομαδικά παιχνιδια,συμμετέχοντας στο τότε Ζαριανό καρναβάλι με τον “Μετροπόντικα”,
χωρίς τα internet και υπολογιστές που υπάρχουν τώρα καλώς η’ κακώς,
και ο κύριος Νίκος “έφυγε” από την Κρήτη..
Καμιά φορά,τα λέγαμε τηλεφωνικώς μιας και δεν το επέτρεπε η απόσταση να ειδωθούμε..