Από που βγήκε φράση «πήγε η ψυχή μου στην Κούλουρη»;

Όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε κάποιο γεγονός, που μας τρόμαξε πάρα πολύ, λέμε πως «πήγε η ψυχή μας στην Κούλουρη».

Α εκδοχή

Τα αρχαία χρόνια, η πόλη της Σαλαμίνας λεγόταν και «Κόλουρις». Καθώς το νησί αυτό βρίσκεται αρκετά κοντά στην Αθήνα, σε καιρό πολέμου, οι Αθηναίοι, όταν, αντιλαμβάνονταν ότι η πόλη τους κινδύνευε, έστελναν εκεί  για ασφάλεια,  τις γυναίκες και τα παιδιά, που δεν μπορούσαν να πολεμήσουν.

Με τα χρόνια, η λέξη «Κόλουρις» έγινε «Κούλουρη» και έφτασε μέχρι τις μέρες μας, στην έκφραση «πήγε η ψυχή μου στη Κούλουρη», που τη χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε κάποιο γεγονός, που μας τρόμαξε πάρα πολύ.

Β εκδοχή

Ο Νατσούλης δίνει  μια άλλη ερμηνεία σχετικά με την προέλευση της φράσης: Το 1563, ο αλγερινός πειρατής Αλή Μεμέτ επιτέθηκε στην Αίγινα. Οι κάτοικοι του νησιού κατάφυγαν (όπως οι αρχαίοι Αθηναίοι, μπροστά στον κίνδυνο των Περσών), στην Κούλουρη.

Μόνο δυο άντρες ξεχάστηκαν στο νησί. Ο Νικολός Βάιλας και ο Μηνάς Ανδριώτης. Τούτοι οι δυο κατάφεραν να κρυφτούν και να μη γίνουν  αντιληπτοί από τους πειρατές. Τη στιγμή, όμως, που οι Αλγερινοί ήταν έτοιμοι σηκώσουν κάνουν πανιά, ο Νικολός Βάιλας ανακαλύφθηκε και κυνηγήθηκε, γλιτώνοντας, όμως, τελικά, με το γρήγορο τρέξιμό του.

Όταν αργότερα, ο φίλος του τον ρώτησε αν φοβήθηκε, απάντησε: «Αν φοβήθηκα λέει; Η ψυχή μου είχε πάει στην Κούλουρη» (Υπάρχει μια λαϊκή δοξασία, πως τάχα η ψυχή του νεοπεθαμένου, για τρεις μέρες, φτερουγίζει κοντά στα προσφιλή της πρόσωπα).