Τέμπη: Ένας χρόνος συμπληρώνεται από την σιδηροδρομική τραγωδία – 57 ψυχές ζητούν δικαίωση

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα 28 Φεβρουαρίου 2024, από την φονική σύγκρουση τρένων στα Τέμπη, που πήρε μαζί του 57 ζωές και άφησε πίσω 57 οικογένειες να ψάχνουν απαντήσεις και να τους βασανίζει ένα μεγάλο “γιατί” ζητώντας δικαίωση.

Το ημερολόγιο γράφει 28.02.2023, ώρα 23:21. Λίγα λεπτά αργότερα ο πλανήτης θα μιλάει για το πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα που έχει καταγραφεί στην Ελλάδα και την τραγωδία των Τεμπών. 

Ο επιβατικός συρμός Intercity 62, που μετέφερε περισσότερους από 350 επιβάτες και εκτελούσε τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, συγκρούστηκε μετωπικά με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503 που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Λάρισα. Δύο τρένα, μία επιβατική αμαξοστοιχία και μία εμπορική, συγκρούονται στον Ευαγγελισμό γιατί τα δύο τρένα πορεύονταν για αρκετά χιλιόμετρα στην ίδια γραμμή!

Αποτέλεσμα 57 άνθρωποι νεκροί, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, φοιτητές, φοιτήτριες.

Όσες φορές και να ακούσεις ή πεις ή να γράψεις τι έγινε εκείνη την αποφράδα μέρα, ο ίδιος κόμπος θα ανεβαίνει στον λαιμό. Η σφοδρή σύγκρουση, ο εκτροχιασμός και η ανάφλεξη των συρμών που ακολούθησε πήραν τη ζωή 57 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των δύο μηχανοδηγών. Οι τραυματίες ήταν τουλάχιστον 85. 

Μάχη για τη ζωή του συνεχίζει να δίνει μέχρι και σήμερα ο Γεράσιμος, ο μοναδικός επιζών του πρώτου βαγονιού της επιβατικής αμαξοστοιχίας. Ο 21χρονος Βολιώτης φοιτητής, ο οποίος βρίσκεται από τον Νοέμβριο στις ΗΠΑ μαζί με τους γονείς του, παραμένει ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση, καθώς δεν έχει ξυπνήσει από το κώμα, στο οποίο βρίσκεται εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, όταν εκσφενδονίστηκε σε απόσταση 100 μέτρων από το βαγόνι του φονικού τρένου.

Η τραγωδία συγκλονίζει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τον πλανήτη. Γίνεται πρώτη είδηση στα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία του κόσμου. Η σύγκρουση των δύο τρένων ήταν το αποτέλεσμα των κενών που υπήρχαν σε βασικούς τομείς ασφαλείας στον σιδηρόδρομο. 

Το έγκλημα των Τεμπών κατέδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο τα προβλήματα και τους κινδύνους που ελλοχεύουν σε ένα μέσο το οποίο θεωρείται το πιο ασφαλές για μακρινές μετακινήσεις.

Οι δραματικές ώρες μετά τη μοιραία σύγκρουση

Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων, στο σημείο του δυστυχήματος επικράτησε πανικός. Ακούγονταν ουρλιαχτά και φωνές, άνθρωποι προσπαθούσαν να απεγκλωβιστούν, άλλοι υπερβαίνοντας εαυτόν κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να βγάλουν από τα βαγόνια και άλλους τραυματίες, ενώ πολλοί -από τα τελευταία κυρίως βαγόνια- απομακρύνθηκαν τρομαγμένοι, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς είχε συμβεί.

Μέχρι να προσεγγίσουν οι πρώτοι σταθμοί στο σημείο του δυστυχήματος, υπήρχαν πάρα πολλά τηλεφωνήματα από ανθρώπους έντρομους, που είτε είχαν καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης και ήταν σε σοκ -είτε δεν γνώριζαν τι ακριβώς έχει συμβεί και ήταν πανικοβλημένοι.

Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα ενός ανθρώπου, έτσι όπως το περιέγραψε στο CNN Greece, η Μίνα Λυμπεροπούλου, διαβιβάστρια στο τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ εκείνο το μοιραίο βράδυ, μαζί με τη συνάδελφό της Κατερίνα Καραβαγγέλη. Πρόκειται -όπως ανέφερε η ίδια- για έναν άνδρα, ο οποίος είχε τόση ένταση από όλο αυτό που μόλις είχε συμβεί, ο οποίος χωρίς να χάσει χρόνο και όντας τραυματισμένος στο κεφάλι, κατευθύνθηκε με τα πόδια στο πλησιέστερο χωριό, στους Γόνους, κάλεσε στο τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ από ένα καρτοτηλέφωνο και βρέθηκε στο κέντρο υγείας της περιοχής, όπου του δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες.

Τις επόμενες ώρες, στο σημείο της σύγκρουσης επιχείρησαν 18 οχήματα και 150 πυροσβέστες για την κατάσβεση της φωτιάς, ενώ έγιναν προσπάθειες διάσωσης με περίπου 40 ασθενοφόρα και περισσότερους από 30 αστυνομικούς. Αμέσως στο σημείο, βρέθηκε και ο Ελληνικός Στρατός για να συνδράμει, ενώ την επόμενη ημέρα, χρησιμοποιήθηκαν γερανοφόρα φορτηγά για την ανάσυρση των βαγονιών και τον απεγκλωβισμό ατόμων, ενέργεια που ενέχει μέχρι και σήμερα πολλά ερωτηματικά.

Αν υπάρχει κάτι που επιστρέφει στο μυαλό όλων έναν χρόνο μετά, είναι η δικαίωση για τα 57 θύματα αυτής της τραγωδίας, για τους γονείς, τους συγγενείς και τους φίλους αυτών και φυσικά, για την ελληνική κοινωνία, που δεν πρόκειται να ξεχάσει πως έναν χρόνο πριν 57 άνθρωποι άφησαν την τελευταία τους πνοή στις ράγες των τρένων.

Κάποιοι γονείς ακόμα περιμένουν ένα μήνυμα που ποτέ δεν στάλθηκε.
Γιατί κάποιοι δεν έφτασαν.