Άκου να δεις…

Όποιος ασκεί εξουσία, ως εκλεγμένος εκπρόσωπος των πολιτών, είναι υποχρεωμένος να αφουγκράζεται τις ανάγκες και τις αγωνίες τους, να γνωρίζει τα προβλήματα τους και να ενδιαφέρεται πραγματικά για την αντιμετώπιση τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με κύριο στόχο την οριστική λύση τους. Η απλή αυτή διαπίστωση που θεωρείται αυτονόητη στις… προεκλογικές περιόδους και βεβαίως αποτελεί «ευαγγέλιο» στις τάξεις των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, χάνει κάθε νόημα για τους κυβερνώντες. Ο  θώκος της εξουσίας είναι φαίνεται πολύ ψηλός και όσοι κάθονται σ΄ αυτόν δεν μπορούν πλέον ούτε να ακούσουν τη φωνή των κυβερνουμένων, ούτε να διακρίνουν τι είναι αυτό που τους απασχολεί. Από την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι την εκάστοτε κυβέρνηση βλέπουμε συχνά το φαινόμενο κραυγαλέα θέματα που καίνε τον κοσμάκη να μην φτάνουν στα αυτιά των κυβερνώντων, τα οποία αποδεικνύονται πολύ «υπερήφανα» και βαρήκοα. Την ίδια ώρα οι «εκπρόσωποι του λαού» μπορεί να ξοδεύουν το χρόνο τους σε φιέστες, επίσημες & ανεπίσημες επισκέψεις, ή ανακίνηση θεμάτων, σημαντικών ή λιγότερο σημαντικών, τα οποία ωστόσο δεν αποτελούν πρώτη προτεραιότητα για τους πολίτες.

Ένα χωριό, για παράδειγμα, που μπορεί να στερείται κατά διαστήματα ακόμα και το νερό ή οι αγροτικοί δρόμοι του γίνονται απροσπέλαστοι στην πρώτη νεροποντή, έχει ανάγκη από αυτοδιοικητικούς άρχοντες και πολιτικούς  που θα νοιαστούν για τα προβλήματα του και  δεν θα δίνουν το παρών μόνο σε κάποια εορταστική εκδήλωση- «και μην τους (ξανα) είδατε». Στο επίπεδο χώρας είναι μέγιστη η ανάγκη για κυβερνώντες που ξέρουν να ιεραρχούν τις ανάγκες των πολιτών. Στην Ελλάδα της κρίσης, το οικονομικό δράμα, με την ανεργία, τις αναδουλειές, τη ρημαγμένη αγορά, είναι το «νούμερο ένα πρόβλημα» για τους πολίτες που παλεύουν καθημερινά να τα βγάλουν πέρα με λογαριασμούς, τέλη, χαράτσια, υποχρεώσεις. Εξ ου και η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να δίνει όλο το βάρος στον τομέα της πραγματικής οικονομίας, πασχίζοντας για μια δίκαιη και αποτελεσματική φορολογία που δεν θα πνίγει την αγορά και τα νοικοκυριά. Οποιοδήποτε άλλο θέμα -πέραν της οικονομίας- τίθεται, μετά πολλών τυμπανοκρουσιών, κατά διαστήματα στο τραπέζι από τους κυβερνώντες, αυτή την ώρα δεν είναι απλά «δευτερεύον» αλλά αγγίζει τα όρια της παραπλάνησης από τα ουσιαστικά προβλήματα.