Το μέλλον της χώρας

Αν υποθέσουμε ότι ένας δημοσιογράφος έβγαινε στους ελληνικούς δρόμους για να θέσει στους πολίτες την απλή ερώτηση «πως βλέπετε το μέλλον της χώρας μας», όλοι μπορούμε  να υποθέσουμε τις απαντήσεις που θα δοθούν και οι οποίες δεν θα είναι διόλου αισιόδοξες, βεβαίως. Σε μια χώρα που παλεύει με μια πρωτοφανής οικονομική και κοινωνική κρίση, χωρίς ξεκάθαρο «πλάνο εξόδου» από αυτή, χωρίς εθνική στρατηγική και ομοψυχία, χωρίς να διαφαίνονται  σημάδια βελτίωσης στην καθημερινότητα των πολιτών, μετά από τόσα χρόνια θυσιών, είναι φυσικό το μέλλον να φαντάζει μαύρο και σκοτεινό. Εδώ όμως διαφαίνεται και ένα βασικό εμπόδιο στην πορεία μας προς τα εμπρός: Η εθνική μας ηττοπάθεια! Πως αλήθεια να δώσεις μάχες αν δεν πιστεύεις ότι υπάρχει πιθανότητα να τις κερδίσεις, πώς να αγωνιστείς σε σκληρές συνθήκες αν το θεωρείς ανώφελο;

Αυτή η ολέθρια ηττοπάθεια δεν προέκυψε τυχαία, καλλιεργήθηκε από την κραυγαλέα αδυναμία του πολιτικού συστήματος της χώρας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, με τους πολιτικούς να διχάζουν το λαό αντί να τον ενώνουν και τις παρατάξεις να ενδιαφέρονται πρωτίστως  για το πως θα καρπωθούν μερίδιο από τις ψήφους των οργισμένων πολιτών. Την ώρα που η Ελλάδα είχε ανάγκη από μια κυβέρνηση συνένωσης δυνάμεων βλέπαμε να εναλλάσσονται στην εξουσία ο ένας υποψήφιος σωτήρας μετά τον άλλο, υπό το ανηλεές σφυροκόπημα των αντιπολιτευόμενων, χωρίς η σωτηρία να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Καθώς τα χρόνια περνούσαν μέσα στο σκοτεινό τούνελ της κρίσης, χωρίς να λαμπυρίζει έστω και μια μικρή υποψία φωτός εξόδου, οι πολίτες πέρασαν από το στάδιο της έκπληξης, μπροστά στο σοκ της νέας πραγματικότητας, στην αγανάκτηση που εκφράστηκε με διαδηλώσεις σε δρόμους και πλατείες και από την  αγανάκτηση στην απόλυτη παραίτηση.

Μπροστά στο φαύλο κύκλο των «μνημονιακών» κυβερνήσεων και των «αντιμνημονιακών» αντιπολιτευόμενων που μόλις γινόταν με τη σειρά τους κυβέρνηση μεταμορφωνόταν  σε μνημονιακούς «εξ ανάγκης», οι ψηφοφόροι συνειδητοποίησαν πως όσα μονοπάτια και αν αλλάξουν, ο μοναδικός δρόμος που τους προσφέρεται είναι ένας και περνά αναγκαστικά από το… Τελωνείο των δανειστών μας που κρατούν τα διαβατήρια μας στα χέρια τους.  Η πορεία μας προς το μέλλον, υπό τις δεδομένες συνθήκες, περνά από συγκεκριμένη «Πύλη Εξόδου», υπό αυστηρούς ελέγχους που χρονοτριβούν την απογείωση μας αλλά είναι αδύνατον να παρακαμφθούν.