Ο κόσμος που ζούμε…

«Ω τι κόσμος μπαμπά»!  Ο τίτλος μιας παλιάς θεατρικής σάτιρας για την οποία γράφτηκε και το ομώνυμο τραγούδι που γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ταιριάζει απόλυτα ως «λεζάντα» στην παράνοια της εποχής μας. Μια ματιά στην τρέχουσα ειδησεογραφία αρκεί για να συνειδητοποιήσει κανείς πως ο κόσμος που ζούμε ξεπερνά κάθε νοσηρή φαντασία, τα αρνητικά γεγονότα, διεθνώς, διαδέχονται το ένα το άλλο με τόσο καταιγιστικούς ρυθμούς που συχνά νοιώθουμε ότι δεν μας αφήνουν το περιθώριο να πάρουμε ούτε μια ανάσα. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις έχουν καταντήσει «ρουτίνα», τα βίντεο από φρικαλεότητες των τζιχαντιστών μεταδίδονται από την τηλεόραση και το διαδίκτυο με τέτοιο ρυθμό που το κοινό έχει «εξοικειωθεί» με τους αποκεφαλισμούς, τα βασανιστήρια και τις κάθε είδους εκτελέσεις, συν τις  καταστροφές ιστορικών μνημείων από τους ακραίους ισλαμιστές που αποτελούν μια χαρακτηριστική εικόνα του σκοταδιού που όλο και πυκνώνει πάνω από την παγκόσμια κοινότητα. Για να μείνουμε στην πιο πρόσφατη επικαιρότητα, η απόπειρα πραξικοπήματος στη γείτονα χώρα Τουρκία και τα όσα την ακολούθησαν ήταν άλλο ένα γεγονός ενδεικτικό των ταραγμένων καιρών που ζούμε, όπου είναι σα να υποβόσκει διαρκώς μια αναταραχή, η οποία ενίοτε ξεσπά σε κατακλυσμό συμβάντων- όχι ευοίωνων βεβαίως.

«Ω! τι κόσμος μπαμπά, ποιοι τον σκάρτεψαν τόσο…», ανέφερε ο στίχος του παλιού τραγουδιού και σίγουρα στις μέρες μας δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε πολύ ποιοί ευθύνονται για την κατάντια του σύγχρονου κόσμου μας. Τα οικονομικά και γενικά τα γεωπολιτικά συμφέροντα μεγάλων, ισχυρών, κρατών αποτελούν μέγιστο κίνητρο αλαζονείας και επίδειξης ισχύος, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις, αλλάζοντας  τη μοίρα, προς το χειρότερο φυσικά, ολόκληρων λαών. Το δράμα των προσφύγων ή η επικράτηση των τζιχαντιστών σε πολλές περιοχές, δεν προήλθαν από το πουθενά, προηγήθηκαν επεμβάσεις σε χώρες που μετατράπηκαν σε ερείπια, αναγκάζοντας τους κατοίκους τους σε φυγή και αφήνοντας πρόσφορο έδαφος στο να αναπτυχθούν ακραία κινήματα και να ανθίσουν οι τρομοκρατικές ομάδες. Η ανθρώπινη ζωή κατάντησε να θεωρείται κάτι το ασήμαντο και η βία μέρος της καθημερινότητας μας. Αυτός  ο εφιαλτικός κόσμος του σήμερα που προεξοφλεί ένα εφιαλτικότερο αύριο, δείχνει πως βαδίζουμε εντελώς λάθος. Πόση τρομοκρατία, πόση βία, πόσες σφαγές, θα πρέπει να συμβούν ακόμα, πόσο αίμα αθώων θα πρέπει να κυλήσει, για να συνειδητοποιήσει η ανθρωπότητα το φαύλο κύκλο στον οποίο έχει εγκλωβιστεί;