Ζητείται πυξίδα

Η πυξίδα -κοινώς «μπούσουλας»- είναι, ως γνωστόν, ένα όργανο με το οποίο επιτυγχάνεται ο προσανατολισμός-στη ναυσιπλοΐα αποτελεί το σημαντικότερο «ναυτιλιακό βοήθημα» με το οποίο πραγματοποιούνται οι πορείες των πλοίων. Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα του σήμερα και στην πορεία της χώρας, ωστόσο, δυστυχώς… πυξίδα δεν φαίνεται να υπάρχει. Το διαπιστώνουμε από την προβληματική ρότα του πλοίου «Η ωραία Ελλάς» που πλέοντας όλα τα τελευταία χρόνια σε φουρτουνιασμένα πελάγη, αναζητά εναγωνίως λιμάνι και αυτό δεν διαφαίνεται ούτε στον μακρινό ορίζοντα. Καπεταναίοι, πλήρωμα και επιβάτες δείχνουμε να μην  γνωρίζουμε προς τα πού ακριβώς πλέουμε, ούτε πότε αναμένεται να πιάσουμε στεριά. Με τον κίνδυνο ναυαγίου να μας απειλεί διαρκώς, σε μια θάλασσα με θεόρατα κύματα, γεμάτη καρχαρίες, είναι ξεκάθαρο ότι αν δεν ακολουθήσουμε σωστή πορεία και συνεχίσουμε να πελαγοδρομούμε, η βύθιση, με ότι αυτή συνεπάγεται στις παρούσες συνθήκες, είναι αναπόφευκτη.

Το μέγα ερώτημα «τι φταίει» και αδυνατούμε να τηρήσουμε τα στοιχειώδη για τη σωτηρία μας -να χαράξουμε ξεκάθαρη πορεία και να την ακολουθήσουμε πιστά χωρίς χρονοτριβή- παραμένει αναπάντητο. Καθώς συμπληρώνουμε ήδη πολλά χρόνια θαλασσοδαρμένοι στο πέλαγος των προβλημάτων του χρέους χωρίς να διαφαίνεται σωτηρία, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που δεν μας αφήνει «να βάλουμε στο φουλ τις μηχανές» για να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα σε απάνεμο λιμάνι. Φταίνε οι μη ικανοί καπεταναίοι & το προσωπικό του πλοίου, φταίνε οι πανικόβλητοι επιβάτες που αδυνατούν να υπακούσουν στις οδηγίες του πληρώματος ή φταίμε όλοι μαζί για την αδυναμία να διορθωθεί η λάθος πορεία μας; Όποιο μερίδιο ευθύνης κι αν αναλογεί στον καθένα, άπαντες πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η βύθιση του πλοίου θα μας παρασύρει όλους στο βυθό εξ ου και πρέπει να συνεργαστούμε- να «συνεννοηθούμε» στοιχειωδώς: Χωρίς χάραξη πορείας και χωρίς πυξίδα, για να ξέρουμε προς τα πού πηγαίνουμε, λιμάνι δεν θα βρούμε ποτέ. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό τόσο το καλύτερο για μας, καθώς θα μπορούμε να ελπίζουμε στη σωτηρία μας, απογοητεύοντας τους καρχαρίες που φέρνουν βόλτα γύρω μας αναμένοντας το μοιραίο τέλος μας.