ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ: «Άπαντες απόντες» από το Δημοτικό Σχολείο Βρέλη Δήμου Φαιστού

Μαθητές στην είσοδο του σχολείου τους στο Βρέλη (Δήμου Μοιρών κάποτε, σήμερα Φαιστού), το μακρινό 1952, μαθητές  μπροστά στη σημαία, μαθητές σε γυμναστικές επιδείξεις (κάποτε αποτελούσαν το σχολικό γεγονός της χρονιάς, -οι παλιότεροι θυμούνται!- καταργήθηκαν, ωστόσο, στα μέσα της δεκαετίας του 1970), μαθητές μέσα στην τάξη, μαθητές σε σχολική γιορτή, μαθητές (ουφ, επιτέλους!) με τα απολυτήρια στο χέρι!

Επιμέλεια: Στέλιος Ε. Ζωγραφάκης

Μια ολόκληρη εποχή, γεμάτη μνήμες για όσους την έζησαν, μνήμες μάλλον νοσταλγικές καθώς ο χρόνος εξωραΐζει το παρελθόν (ξεχνώντας το κοκκίνισμα από κάποιο χαστούκι στο μάγουλο ή το τσούξιμο στο χέρι από τη βίτσα του δασκάλου, που υπήρξαν συνήθεις «παιδαγωγικοί μέθοδοι» του χθες στα σχολεία της χώρας), «ξαναζωντανεύει» μέσα από τις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε με αφορμή το ξεκίνημα μιας ακόμα σχολικής χρονιάς 2018-2019, η οποία βρίσκει το «μονοθέσιο» Δημοτικό Σχολείο Βρέλη χωρίς μαθητές (κάτι που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια), ευτυχώς σε εξαιρετική κατάσταση, όπως αξίζει σε ένα κτίσμα με την δική του ιστορία.

Δεν ξέρουμε τι τύχη είχαν στη ζωή τους τα παιδιά που εικονίζονται στα ασπρόμαυρα φωτογραφικά ενσταντανέ, στα χρόνια που ήταν μαθητές Δημοτικού,  και πόσο οι ευχές για «καλή πρόοδο» που τους έλεγαν δάσκαλοι και γονείς έπιασαν τόπο, το σχολείο τους ωστόσο, στάθηκε… τυχερό στο χρόνο: Τα μέλη του δραστήριου Ορειβατικού Συλλόγου Μοιρών που  παρέλαβαν το κτίριο –με την άδεια του Δήμου Φαιστού- για να το έχουν ως στέκι τους και «ορμητήριο» τους, το ανακαίνισαν με δικό τους κόπο και έξοδα και το διατηρούν σε άριστη κατάσταση.

Η εποχή ωστόσο που το σχολικό κτίριο έσφυζε από μαθητές έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο Βρέλης, όπως συμβαίνει με τόσα και τόσα χωριά της κρητικής και γενικά της ελληνικής επαρχίας, δεν έχει πια τόσους κατοίκους που τα παιδιά τους θα μπορούσαν να «κρατήσουν ζωντανό» ένα σχολείο. Θα άξιζε, βέβαια, να γίνει κάποια στιγμή μια συγκέντρωση παλιών συμμαθητών, εδώ στον ίδιο χώρο, στην τάξη –με τα ρετρό πλακάκια στο πάτωμα και τα μεγάλα παράθυρα που έβλεπαν στο προαύλιο- όπου έμαθαν τα πρώτα γράμματα και στη σχολική αυλή με τους ευκαλύπτους που έπαιζαν τα διαλλείματα. Οι αναμνήσεις που θα ξυπνούσαν στο μυαλό τους θα ήταν σίγουρα πολλές και ευχάριστες χωρίς το άγχος της… «πρώτης ώρας αριθμητική» και της πιθανής τιμωρίας από το δάσκαλο ή τη δασκάλα  που εκείνα τα χρόνια, δεν… χαρίζονταν εύκολα και συνήθως εξαντλούσαν, με την παραμικρή αφορμή, την αυστηρότητα τους.

Μέχρι να γίνει «επανένωση» παλιών συμμαθητών, όσοι πέρασαν από το Δημοτικό Σχολείο του Βρέλη μπορούν να θυμηθούν τα μαθητικά τους χρόνια, μέσα από τις φωτογραφίες (της δεκαετίας 1952-1962 από το Αρχείο του συνταξιούχου Δασκάλου Λάμπρου Κυπράκη) που δημοσιεύουμε και για τις οποίες ευχαριστούμε τον Στέλιο Ζωγραφάκη του Ανδρέα που μας τις παραχώρησε.