Nίκος Μανιουδάκης: «Η μουσική μας παράδοση εξελίσσεται. Δεν είναι μουσειακό είδος»

Με τον Νίκο Μανιουδάκη γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Από την πρώτη στιγμή οι συζητήσεις μας πάντα ήταν ουσιώδεις και εγκάρδιες. Δημιουργήθηκε μια όμορφη φιλία, που έφερε και την συνεργασία μας στο cd του «12 στιγμές».

Από την Ύβα Κουμαντάκη

Είναι ένας νέος καλλιτέχνης που αριθμεί όμως πολλά χρόνια στον μουσικό χώρο μιας και από τα 12 του τιμάει το πάλκο και την παράδοση μας με έναν τρόπο ευλαβικό.
Άξιος συνεχιστής με ανησυχίες, γυρίζοντας το βλέμμα του στο χθες αφήνοντας τα προσωπικά του ηχοχρώματα στο σήμερα !

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ: «Η μουσική υπήρχε μέσα μου από μικρός, είχα βιώματα δυνατά από τον τόπο καταγωγής των γονιών μου, τον Ζαρό από την μεριά του πατέρα μου και την Γέργερη από την μεριά της μητέρας μου. Τόποι γεμάτοι μερακλήδες και μνήμες ανεξίτηλες από γλέντια και παρέες. Νιώθω να κουβαλάω πάνω μου την κληρονομιά και τις ρίζες των προγόνων μου. Έως τα 18 μου χρόνια κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο βρισκόμουν στον Ζαρό, έχω βιώσει τον τόπο μου από μικρός, είναι το σημείο αναφοράς μου, ένας τόπος ευλογημένος που όσο μεγαλώνω προσπαθώ να βρίσκομαι εκεί όσο περισσότερο μπορώ, και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία μέσα από την μουσική μου, και όχι μόνο, μιλάω για αυτόν.

Είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε μια μουσική οικογένεια. Η έφεση στις παρέες ήταν μεγάλη, θυμάμαι πάντα στο σπίτι του παππού μου τον Χαριτονικολή παρέες με μεγάλους μερακλήδες και καλλιτέχνες όπως τον Θανάση Σκορδαλό. Πολλά γλέντια, που κρατούσαν μέρες και νύχτες. Έχω να θυμάμαι σημαντικές στιγμές που με επηρέασαν θετικά».

Ξεκίνησε την λύρα από τα 9 του χρόνια και με το “θράσος” της παιδικής νιότης ανέβηκε στο πάλκο. Ένα «παιδί θαύμα», όπως έλεγαν όσοι το άκουγαν να ξεχωρίζει με την άνεση και την δεξιοτεχνία του.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΛΥΡΑΣ: «Η λύρα ήρθε στα χέρια μου από τον πατέρα της μητέρας μου που ήταν οργανοποιός στην Γέργερη τον Λευτέρη Ραπτάκη.
Από τα 7 μου χρόνια με πήγε ο πατέρας μου στο Ωδείο αλλά δεν με δέχτηκαν λόγω ηλικίας. Είχα τα ερεθίσματα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν σίγουρος ότι θα ασχολιόμουν με την μουσική. Στα 9 μου χρόνια πήγα στο Ωδείο στου Γιώργη του Σκουτέλη και έμεινα εκεί 6 μήνες. Μετά συνέχισα μόνος μου με το αυτί και πολύ δουλειά, νιώθω τυχερός που μεγάλωσα μέσα σε τόση μουσική και έχοντας τόσες παραστάσεις να θυμάμαι.
Σήμερα που διδάσκω και εγώ μικρά παιδιά συμβουλεύω στους γονείς να ακούνε τα παιδιά τους μουσική συνεχώς».

Ο ΣΚΟΡΔΑΛΟΣ: Υπάρχει στο διαδίκτυο μια υπέροχη στιγμή του Νίκου Μανιουδάκη στην ηλικία των 9 ετών που παίζει με την λύρα του Θανάση Σκορδαλού και εκείνος του φτιάχνει το μικρόφωνο φροντίζοντας τον να ακούγεται σωστά. Όπως λέει ο Νίκος «Η παιδική άγνοια με έκανε να αναγνωρίζω στο πρόσωπο του Θανάση Σκορδαλού απλά ένα οικείο πρόσωπο. Δεν ένιωθα δέος στην ύπαρξη του. Δεν γνώριζα την μουσική του αξία. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο ευλογημένος ήμουν που είχα βιώματα δίπλα του.
Το θαύμαζα και τον θαυμάζω. Τον θυμάμαι πάντα με σεβασμό και αγάπη».

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: «Με το τραγούδι “δεν το είχα” από μικρός. Έπαιρνα, έως τα 18 μου, λαουτιέρη που τραγουδούσε. Τις περισσότερες φορές δεν έβαζα καν μικρόφωνο μπροστά μου. Στις εκδηλώσεις του σχολείου έπαιζα μόνο λύρα δεν μπορούσα να τραγουδήσω. Την φωνή μου την ανακάλυψα σταδιακά. Χαίρομαι που μπορώ να ερμηνεύσω με τον τρόπο που νιώθω την μουσική μου αλλά και τα τραγούδια που με εκφράζουν, με ολοκληρώνει».

Η ΜΟΥΣΙΚΗ: «Η μουσική εξελίσσεται. Δεν είναι μουσειακό είδος. Πάντα όμως πρέπει να σεβόμαστε την ρίζα. Προχωράω με τους ρυθμούς της καθημερινότητας μου αλλά πάντα γυρίζω πίσω και ρίχνω “κλέφτες ματιές”. Δεν πρέπει να ξεχνάμε από που ξεκίνησε η μουσική μας παράδοση. Ακούω συχνά ηχογραφήσεις παλιές που στο ξεκίνημα μου τις απέρριπτα και τώρα βρίσκω σημαντικά στοιχεία μέσα σε αυτές. Ο κόσμος της μουσικής μας είναι μαγικός. Όποιος βρεθεί μέσα σε αυτόν θα κερδίσει πολλά. Είναι τόσο ευχάριστο που τα νέα παιδιά βρίσκονται σε αυτόν τον χώρο, είτε παίζοντας κάποιο μουσικό όργανο, είτε τραγουδώντας, είτε γράφοντας στοίχο, είτε χορεύοντας».

Τα βιώματα του Νίκου Μανιουδάκη συνέβαλλαν στην εξέλιξη την προσωπικότητα και του ταλέντου του. Ένας νέος πρότυπο στις μέρες μας, ένα “διαμάντι” του τόπου μας που στο βλέμμα του καθρεφτίζεται πάνω από όλα ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια. Ένας μουσικός, ένας ερμηνευτής με αξίες!