Το μικρότερο κουρείο της Κρήτης, σε…8 τετραγωνικά!

Του Γιάννη Φραγκιαδάκη

Άνθρωπος των…ρεκόρ μπορεί, άνετα, να χαρακτηριστεί ο Μεσαρίτης Μανώλης Βολωνάκης (“Μανέλης”) κάτοικος Μοιρών Δήμου Φαιστού!

Κι αυτό, όχι μόνο γιατί στα 83 του χρόνια του παραμένει ενεργός Ορειβάτης που δεν αφήνει κορυφή για κορυφή, ως μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Μοιρών από το 1989, αλλά και γιατί διατηρούσε επί πολλά έτη το πιό μικρό κουρείο της Κρήτης και της Ελλάδας (μπορεί και…του κόσμου!) στην κωμόπολη έδρα του Δήμου Φαιστού, όπου το μαγαζί του, 8 τετραγωνικά όλο κι όλο, χώρεσε… κάτω από μια σκάλα!

Στη “διακόσμηση” του πολύ περιορισμένου χώρου του κουρείου, μεταξύ πολλών άλλων, είδαμε ένα πιάτο με τη μορφή του Βενιζέλου, ένα κάδρο με ειδυλλιακό τοπίο ελβετικού τύπου, και διάφορες επιγραφές-μηνύματα:
“Αν θες και συ να κουρευτείς, κάτσε να περιμένεις, γιατί τη χάνεις τη σειρά να μπαίνεις και να βγαίνεις”,
“Καπνίζετε άνετα, το κάπνισμα αδυνατίζει και αναπαύει…”-με ένα σκελετό, με τσιγάρο στο χέρι, να δείχνει τι σημαίνει…”αδυνάτισμα” & (αιώνια) “ανάπαυση”.

Κάπου στην άκρη του μαγαζιού κι ένα τάβλι για τις ελεύθερες ώρες.
Όπως μας είπε ο Μανέλης, που έχει χάσει, εδώ και χρόνια, τη σύζυγο του με την οποία απέκτησαν δύο κόρες που του χάρισαν πέντε εγγόνια και δύο δισέγγονα:
“Άνοιξα το κουρείο στις Μοίρες πρώτη, πρώτου του 1966, ημέρα Σάββατο…
40 χρόνια και 5 μήνες έκανα τον κουρέα-εδούλευα και επλέρωνα ΤΕΒΕ…”.
Βαδίζοντας την ανηφόρα προς τα 90 έτη, ο ίδιος που κυκλοφορεί με ποδήλατο
-“το χω καλλιά από το αυτοκίνητο”, όπως λέει- συνεχίζει να συμμετέχει στις περισσότερες ορειβατικές εξορμήσεις του ΕΟΣ Μοιρών. “Πιστεύω ότι κάθε πράμα που θέλει κανείς μπορεί και να το κάμει. Αν δεν θέλει να το κάμει, δεν πρόκειται…” τονίζει ο ίδιος που πέρυσι το Καλοκαίρι περπάτησε
στους Δολομίτες, οροσειρά στη βορειοανατολική Ιταλία, τμήμα των Άλπεων που έχει ανακηρυχθεί “Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς”, στις πλαγιές όπου φύονται τα Εντελβάις. Όπως θυμάται:
“Στις Άλπεις, όπου πήγαμε, υπήρχαν ποταμοί, λίμνες, καταρράκτες, νερά κι όταν γυρίσαμε στο Ηράκλειο λέω να πάω να βάλω… σταγόνες κι εγώ να ποτίσω τον κήπο, ενώ εκεί ήτανε νερά άφθονα. Ένα 24ωρο να είχαμε ενός ποταμού τως τα νερά στο Φράγμα Φανερωμένης, θελά γεμώσει!”.
Καθώς τον αποχαιρετήσαμε, μοιράστηκε μαζί μας την αγαπημένη του, φιλοσοφημένη, μαντινάδα:

“Υπάρχει άτιμη τιμή
και τίμια ατιμία
ενόχου αθωότητα
κι αθώου τιμωρία…
Την είπα σε δικηγόρο, απού αυτός κατέχει το άδικο από το δίκιο ποιό είναι, και εσήκωσε τα χέρια ντου ψηλά!”.