Ασαφές τοπίο

Μέσα σε ένα ασαφές τοπίο για την πορεία της χώρας, με τους κυβερνώντες να αισιοδοξούν ότι οι εξελίξεις θα είναι θετικές και τους αντιπολιτευόμενους να απαισιοδοξούν ότι όλα πάνε στραβά, ο ελληνικός λαός έχει κάθε λόγο να είναι μπερδεμένος και απογοητευμένος. Οι πολιτικοί ταγοί της χώρας, βλέπεις, ούτε μια στιγμή, από το ξεκίνημα της κρίσης μέχρι σήμερα (με οικονομικά, εθνικά και θέματα υγείας ανοικτά σαν αιμορραγούσα πληγή), δεν κατάφεραν να ομονοήσουν, να καταλήξουν σε μια κοινή γραμμή σωτηρίας- κι όλα αυτά την ώρα που όλοι κόπτονται πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προκοπή της Ελλάδας. Τώρα πως γίνεται ο στόχος να είναι κοινός και οι προσπάθειες για την επίτευξη του να μη γίνονται από κοινού, αλλά… «κατά μόνας» από αυτόν που κυβερνά κάθε φορά, παραμένει ένα καλό μεν, αλλά αναπάντητο δε ερώτημα.

Στην πραγματικότητα, όλα τα τελευταία δύσκολα χρόνια βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αξιοπερίεργο ελληνικό φαινόμενο: Την ώρα που το σπίτι μας καίγεται, οι ένοικοι του σπαταλούν χρόνο & δυνάμεις όχι τόσο στο να σβήσουν τη φωτιά που μας απειλεί όλους, αλλά στο να «αλληλογρονθοκοπούνται» εντός της φλεγόμενης οικίας, επιρρίπτοντας ευθύνες και κατηγόριες ο ένας στον άλλο. Ένα πνιγηρό σκηνικό αδιεξόδου δηλαδή, την ώρα που η χώρα μας πέρα από τα οικονομικά της αγκάθια και την απεγνωσμένη προσπάθεια ανάκαμψης της έχει να αντιμετωπίσει ιδιαίτερα «ζόρικες» και κρίσιμες καταστάσεις, είτε αυτές αφορούν μια παγκόσμια πανδημία, είτε την «εκτός ορίων» πλέον συμπεριφορά των Τούρκων γειτόνων μας.

Μέσα στη διαρκή, ουσιαστικά ανούσια, «αντιπαλότητα» κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων, έρχονται στιγμές που αναρωτιέται κανείς αν μια πιθανή επιτυχία της κυβέρνησης προς όφελος της χώρας θα χαροποιούσε πραγματικά τους αντιπολιτευόμενους ή κατά πόσο μια σωστή πρόταση της αντιπολίτευσης θα μπορούσε να υιοθετηθεί άμεσα από την κυβέρνηση, με απονομή ευσήμων στους εμπνευστές της. Ναι δυστυχώς εκεί έχουμε φτάσει! Να αναρωτιόμαστε αν οι παρατάξεις μπορούν πραγματικά να βάλουν σε δεύτερη μοίρα το κομματικό τους συμφέρον και το «κανάκεμα» των ψηφοφόρων προς άγραν ψήφων, προτάσσοντας πάνω απ΄ όλα την Ελλάδα και την προσπάθεια για τη σωτηρία, την ανάκαμψη και την πρόοδο της. Ναι είναι λαϊκισμός να υποστηρίζει κανείς ότι συλλήβδην οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για την πατρίδα, οι ίδιοι ωστόσο με τον συχνά εξωφρενικά λαϊκίστικο λόγο τους, δίνουν τροφή για τέτοιες αρνητικές σκέψεις και κατηγόριες.