Η ευθύνη των πολιτών

Σε ένα πολιτικό σκηνικό, με θέματα σε διαρκή εκκρεμότητα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και εθνικά ζητήματα, οι πολίτες έχουν μέγιστη ανάγκη σε μια έστω και στοιχειώδη αίσθηση σταθερότητας -«ότι πατάμε γερά» και ότι βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση- και βεβαίως άπαντες έχουμε ανάγκη την ελπίδα ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα προς το συμφέρον της χώρας και όλων μας. Άλλο βέβαια το τι έχουμε ανάγκη και άλλο το τι αισθανόμαστε πραγματικά, αφού τα αισθήματα του λαού μας συνεχίζουν να κινούνται μεταξύ απογοήτευσης για το παρόν και αγωνίας για το αύριο. Το πολιτικό μας σύστημα όταν βρέθηκε μπροστά στο θηρίο της οικονομικής κρίσης, αποδέχτηκε μικρό και άτολμο, αδυνατώντας να δώσει μια γενναία μάχη, με συνένωση δυνάμεων και απόλυτη αίσθηση της εθνικής ευθύνης. Το ίδιο θλιβερό σκηνικό βλέπουμε μπροστά μας και όσον αφορά κρίσιμα εθνικά θέματα, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος καλά κρατούν και δύσκολα θα θεραπευτούν.

Μέσα, ωστόσο, στη διαρκή κατακραυγή (και υποβόσκουσα οργή) των ψηφοφόρων εναντίον των πολιτικών, όλοι οι πολίτες της χώρας μας θα πρέπει να αναλογιστούμε το δικό μας μερίδιο ευθυνών όχι μόνο για τους πολιτικούς που μας κυβερνούν αλλά και για τον τρόπο που σταθήκαμε απέναντι στην κρίση, ως παθητικοί θεατές που, αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα, ψάχναμε εχθρούς εκτός συνόρων: στους εταίρους μας, στους δανειστές μας στους επιτηρητές μας. Ασφαλώς και έχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης και για το πόσο επιτρέψαμε κατά καιρούς σε λαοπλάνους πολιτικούς να μας εξαπατούν με ανεφάρμοστες υποσχέσεις, όπως επιτρέψαμε και σε παλιές καραβάνες της πολιτικής και συνυπεύθυνους για την κατρακύλα της χώρας, να παριστάνουν τις λευκές περιστερές.

Το χειρότερο είναι ότι ως πολίτες δεχτήκαμε ως φυσικό το διαχωρισμό μας σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», σε «υποταχτικούς» και «επαναστάτες», σε «συντηρητικούς» και «προοδευτικούς», την ώρα που όλοι στο ίδιο καζάνι βράζαμε, τις ίδιες θυσίες έπρεπε να υποστούμε, τον ίδιο δρόμο ακολουθούσαμε. Η έλλειψη εθνικής ομοψυχίας έφερε και την έλλειψη κοινής στρατηγικής, καταλήγοντας να ακολουθούμε τυφλά τα όσα σχεδίαζαν οι δανειστές-επιτηρητές μας για μας. «Όλα εδώ πληρώνονται» κατά τη λαϊκή ρήση και εμείς πληρώσαμε -και συνεχίζουμε να πληρώνουμε- ακριβά τα λάθη μας. Το ερώτημα είναι πόσο «το πάθημα θα μας γίνει μάθημα», διότι το να μάθουμε από τα λάθη μας, θα ήταν, ομολογουμένως, ένα σημαντικό κέρδος μέσα στην διαρκή εθνική μας χασούρα.

Γιάννης Μαθιουδάκης