Δημήτρης Σπυριδάκης : Δέκα ζωές να ζήσουμε η μουσική είναι μια θάλασσα που δεν έχει άκρη

Όταν είδα για πρώτη φορά τον Δημήτρη Σπυριδάκη στα 17 του να ερμηνεύει και να αποδίδει μελωδικά με το λαούτο του αγαπημένους σκοπούς της Κρήτης έμεινα έκπληκτη. Μια εποχή που ένιωθα ότι τα μουσικά πράγματα του τόπου μου μένουν στάσιμα το νέο αίμα που θα έκανε τους νεότερους της γενιάς μου να ξεσηκωθούν, να γλεντήσουν, αλλά και να συγκινηθούν μελωδικά ήταν γεγονός.

Τον υποδέχτηκα στο στούντιο του σταθμού με χαρά μιας και η γνωριμία μας μετράει αρκετά χρόνια. Ήρθε με ένα νέο cd στα χέρια του που έχει σαν τίτλο το όνομα του. Νιώθει να επανασυστήνεται με κάποιο τρόπο στο κοινό του μιας και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία του δισκογραφική δουλειά και συνεργασία με τον αδελφό του Μανώλη. 16 ολοκαίνουργια τραγούδια με σπουδαίες συνεργασίες στιχουργικά αλλά και το δικό του τόλμημα να πειραματιστεί κάνοντας ρίμα τις σκέψεις και τα συναισθήματα του.

«Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να γράφω στίχους μου είπε, δεν ξέρω πως βγήκαν αυτά τα δύο τραγούδια, μιας και συνήθως γράφω μουσική πάνω στα λόγια των στιχουργών που με εμπιστεύονται. Νιώθω μέσα από τα βιώματα των άλλων που τους εμπνέουν ότι μπαίνω σε ένα ρόλο, σαν να είμαι ηθοποιός. Με αυτό το σκοπό γράφω μουσική πάνω στον στίχο για να μπορώ να τα ταιριάξω».

Μου είπε πως νιώθει μεγάλη τιμή όταν κάποιος νέος τον πλησιάσει και του ζητήσει να διαβάζει τους στίχους του γιατί νιώθει ότι εμπιστεύονται την ψυχή του συγκεκριμένα σε εκείνον την χρονική αυτή στιγμή. «Νιώθω πιο ορισμός στην μουσική μου. Στα χρόνια που πέρασαν από το ξεκίνημα μου έως σήμερα έχουν έρθει εναλλαγές που με έχουν κάνει να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά και αυτό το αντιλαμβάνομαι και στην τέχνη μου».

Έχει την αίσθηση ότι όλο το παιχνίδι χάνεται μόλις δει ο μουσικός τον καλλιτεχνικό χώρο σαν επάγγελμα καθαρά γιατί δεν λειτουργεί με συναίσθημα, μπαίνει μπροστά η λογική και το αίσθημα της επιβίωσης. Κάπου εκεί χάνεται και η μαγεία. Οποίος το δει μου είπε μόνο με αυτή την οπτική γωνία μόνο χάνει, δεν κερδίζει ποτέ. «Ότι κάνει κανείς με αγάπη ο κόσμος το καταλαβαίνει και εκεί θα έρθει και η επιβράβευση».

Ο Δημήτρης Σπυριδάκης κρατάει τον Κρητικό πύρινα μέσα του και εξελίσσεται γύρω από αυτόν. Τα βήματα του είναι αργά και σταθερά μιας και όπως λέει με τα μεγάλα άλματα μπορεί κάποιος να χάσει τον δρόμο, εξάλλου ο κόσμος πάντα είναι αυτός που κρίνει.