Λευτέρης Γεωργιλαδάκης: Μουσικός & χορευτής, στα ζάλα της οικογενειακής παράδοσης

Θυμάμαι τον Λευτέρη Γεωργιλαδάκη περισσότερο να χορεύει… παρά να περπατάει, όπως και τα υπόλοιπα τέσσερα αδέλφια του. Παιδιά της γνωστής οικογένειας χορευτών Κωστή και Μαρίας Γεωργιλαδάκη από Πετροκεφάλι και Τυμπάκι αντίστοιχα.

Από την Ύβα Κουμαντάκη

Μέσα από μία συζήτηση φίλων έμαθα ότι ο Λευτέρης ασχολείται και με την λύρα από μικρός την ίδια εμμονή και μεράκι όπως και με χορό.

Από μια συνεργασία που είχαμε πριν μερικά χρόνια, τότε που ο Λευτέρης ήταν 15 χρονών (με αφορμή κάποια εκδήλωση του Πολιτιστικού Συλλόγου Πόμπιας), καταλάβαμε όλοι ότι η επιμονή του έπιασε τόπο.

Η ΛΥΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΠΑΠΠΟΥ: «Από την πρώτη στιγμή που έπιασα στο χορό εστίαζα πολύ στον ήχο της λύρας, με ξετρέλαινε. Ωστόσο ίσως μέσα μου κουβαλούσα το γονίδιο του παππού της μητέρας μου καθώς άκουγα να λένε ότι ήταν και ο ίδιος μεγάλος μερακλής. Ο παππούς μου μού χάρισε τη λύρα του προπάππου μου και έτσι ξεκίνησα. Είχα τέτοια λαχτάρα να μάθω που μόλις στα 11 μου χρόνια έμπαινα στο λεωφορείο και πήγαινα στου Γρηγόρη του Παραγιουδάκη στο Ηράκλειο,  ενώ αργότερα προχώρησα μόνος. Το είχα πολύ μεράκι που δεν άφηνα την λύρα καθόλου. Συνέχισα με μαθήματα Βυζαντινής μουσικής καθώς ήθελα να ερμηνεύσω σωστά τα τραγούδια που μελετούσα παράλληλα με τα έντονα βιώματα από τις κοινωνικές εκδηλώσεις όπου παίρναμε μέρος σαν χορευτικό συγκρότημα.

Πολλές φορές στο χορό έπιανα τον εαυτό μου να “μένει” την λύρα σε σημείο που να μην μπορώ να πάρω τα μάτια μου από το δοξάρι και τα δάχτυλα του Λυράρη. Σε ηλικία 13 χρονών, όταν για πρώτη φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να ανέβω στο πάλκο και να παίξω λύρα είχα συναισθήματα που δε περιγράφονται…».

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ: Στην ερώτηση μας, «αν ο καλλιτέχνης ακολουθεί τον χορευτή ή το αντίθετο», ο Λευτέρης ξεδίπλωσε ακόμα πιο πολύ το φωτεινό του χαμόγελο: «Απού του παίζουνε χορεύει έτσι δε λένε; Αν ο σκοπός που παίζει ο λυράρης δεν με “αγγίζει” δεν μπορώ να χορέψω. Πολλές φορές όταν βλέπω μια ωραία μερακλίδικη παρέα να χορεύει, μου ΄ρχεται να αφήσω τη λύρα και να κατέβω στο χορό να κάνω μια στροφή, και άλλες φορές εκεί που χορεύω με την οικογένεια μου ή την παρέα μου βάζω στο μυαλό μου το γύρισμα του σκοπού που θα έπαιζα σαν καθόμουν στο πάλκο. Όλα είναι ένας διάλογος».

ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ: Όπως τονίζει ο Λευτέρης «Η οικογένεια μου ήταν και είναι ένα μεγάλο σχολείο. Οι γνωριμίες που είχαν οι γονείς μου στον καλλιτεχνικό χώρο, με έφεραν από πολύ μικρό σε επαφή με μεγάλους μουσικούς. Κάποιους τους θαύμαζα και συνεχίζω μέσα από τη την φιλική μας σχέση να τους θαυμάζω ακόμα περισσότερο, ενώ κάποιους άλλους τους απομυθοποίησα εντελώς. Όλα όμως είναι βιώματα που τα κρατάω μέσα μου πιστά».

Η ΠΑΡΕΑ: «Οι παλαιότεροι μουσικοί», επισημαίνει ο Λευτέρης , «έχω ακούσει ότι δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους. Υπήρχε ένας κακός ανταγωνισμός, κάτι που σήμερα δεν υπάρχει με τους μουσικούς της γενιάς μου. Κάνουμε παρέα, ανταλλάσουμε συμβουλές και ιδέες, γλεντάμε μαζί και αλληλοστηριζόμαστε. Ο χώρος είναι μεγάλος και μας χωράει όλους. Το προσωπικό ύφος του καθένα από εμάς ο κόσμος το ξεχωρίζει. Η δεξιοτεχνία είναι κάτι διαφορετικό. Οφείλουμε να αφήσουμε το προσωπικό μας αποτύπωμα πίσω μας».

Η ΕΥΘΥΝΗ: «Όταν ένας καλλιτέχνης αναλάβει μια κοινωνική εκδήλωση έχει ευθύνη, πρέπει να έχει όλες του τις αισθήσεις τεταμένες. Με θλίβει όταν βλέπω παρέες να μη σέβονται την δουλειά και την προσπάθεια μας να φέρουμε σε πέρας μία βραδιά, ανεξάρτητα αν έχουμε καλή ή κακή ψυχολογία, πιέζοντας μας να πιούμε με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν. Εμείς από σεβασμό ακολουθούμε μέχρι σε ένα σημείο, ωστόσο αυτή η κακή συνήθεια πρέπει να σταματήσει», αναφέρει ο νεαρός καλλιτέχνης, καταθέτοντας την εμπειρία του από την «πίστα».

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ: Ο Λευτέρης στα 21 του χρόνια έχει ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό χορεύοντας και παίζοντας μουσική. Έχει παρουσιάσει την μουσική μας παράδοση στο μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ της Σκανδιναβίας στο Ελσίνκι και έχει παντρέψει την μουσική μας με άλλες μουσικές κουλτούρες του κόσμου. Εισέπραξε, όπως λέει, αγάπη και σεβασμό που δεν θα  ξεχάσει ποτέ.

Μέσα από το χορευτικό φεστιβάλ που διοργανώνεται στη Μεσαρά από τις σχολές Γεωργιλαδάκη, «προέκυψαν γνωριμίες γόνιμες και πολύ δημιουργικές», όπως μας είπε.  Αυτήν την εποχή συνθέτει την δική του μουσική και διοργανώνει τις εμφανίσεις του. Οι πιο κοντινοί του στόχοι είναι να τελειώσει τις υποχρεώσεις του «προς τη μητέρα πατρίδα» ως  φαντάρος και στη συνέχεια των σπουδών του στα Τουριστικά επαγγέλματα να μπορέσει να εστιάσει σε μία εργασία που θα του επιτρέψει να κρατήσει το πάθος του για τη μουσική αναλλοίωτη. Αν και μόλις 21 χρόνων, ο ίδιος ονειρεύεται την δική του οικογένεια έχοντας σαν πρότυπο τους γονείς και τα αδέλφια του.