Ο Ζαριανός γιατρός Δημήτρης Τσικριτσής

Του Γιάννη Φραγκιαδάκη

Πολύ λίγα έχουν γραφεί και ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν στο διαδίκτυο για τον γνωστό γιατρό Δημήτρη Τσικριτσή, γιό του Γεωργίου και εγγονού του γνωστού Καπετάν Τσικριτσή (αγαπητός οπλαρχηγός του Κόρακα) του οποίου φέρει και το όνομα του. Ο παραπάνω ,  υπήρξε επί χρόνια γιατρός του Ζαρού διατηρώντας το ιατρείο του εκεί που βρίσκεται σήμερα το αγροτικό ιατρείο , δίπλα  στο σπίτι του.

Από τα χέρια του είχε «περάσει»  κόσμος και κοσμάκης όχι μόνο από το Ζαρό αλλά από όλα τα γύρω χωριά. Ο ίδιος έκανε πάντα εντύπωση με το παρουσιαστικό του και την άσπρη ποδιά που συνήθιζε να φοράει , ενώ ήταν πάντα καλοντυμένος κατά την διάρκεια ή μη της υπηρεσίας του.

Στη φωτογραφία εικονίζεται ο γιατρός να ποζάρει καλοντυμένος στα σκαλιά του ιατρείου του, με τη νοσηλεύτρια να στέκεται στα αριστερά του , ενώ δεξιά του κοιτάζουν επίσης το φωτογράφο  οι ασθενείς Φραγκιαδάκης Νικόλαος και Χαραλαμπάκης Μανώλης ή Μπαλασκομανώλης από τον Κάτω Ζαρό , μακαρίτες πλέον και οι δύο.

Στο βιβλίο του «Ένα παιδί μεγαλώνει στο Ζαρό» ο Ζαριανός τ. εκπαιδευτικός & συγγραφέας Γιώργος Ι. Ζωγραφάκης που ζει σήμερα στον Πολύγυρο Χαλκιδικής αναφέρει:  «Ο γιατρός Δημήτρης Τσικριτσής ήταν ο ένας από τους δυο γιατρούς του χωριού, ο άλλος ήταν ο Κωστής ο Αλεξάκης. Ήταν στη γειτονιά μας και είχε το ιατρείο του μπροστά στο σπίτι του, μ’ έναν ωραίο ανθόκηπο μπροστά. Τις λίγες φορές που είχα επισκεφτεί το ιατρείο του, ήταν όταν αρρώσταινα πολύ, τόσο που τα πρόχειρα γιατρικά της μάνας μου, οι βεντούζες και προ παντός οι «κοφτές» (μπρρ,  ανατριχιάζω και τώρα που το θυμάμαι, μετά τις γνωστές βεντούζες, μ’ ένα ξυραφάκι έκοβαν, χαράκωναν την πλάτη και, μαζί με το αίμα «έφευγε και το κρύο», έχω ακόμη τις χαρακιές στην πλάτη και κάποτε, στο μπάνιο, με ρωτάνε τι είναι αυτά τα σημάδια), όταν, λοιπόν, όλα αυτά δεν έπιαναν, με πήγαιναν στον Τσικριτσή. Θυμάμαι δυο πράγματα από το «γιατρείο», τα όμορφα πλακάκια στο πάτωμα και στη βεράντα και την έντονη μυρωδιά από ιώδιο που μύριζε παντού. Από τα φάρμακα θυμάμαι το πικρό κινίνο. Ο γιατρός, λοιπόν, που πήγαινε και στα κοντινά χωριά, έφτανε ως τα Βορίζια και τις Καμάρες με μια όμορφη φοράδα που είχε, κάποια στιγμή, σ’ ένα μεγάλο οικόπεδο που είχε πίσω από το σπίτι του, ακριβώς κάτω από το δικό μας «σόχωρο», έχτισε μια «κλινική». Αυτή η κλινική λειτούργησε υποτυπωδώς, είχε και κάποια νοσοκόμα, αλλά σαν επιχείρηση δεν πρέπει να απέδωσε. Αργότερα, βγήκε εν τω μεταξύ στη σύνταξη ο γιατρός, έγινε εκεί αγροτικό ιατρείο.  Ήταν ενδιαφέρων άνθρωπος ο Τσικριτσής, απλός και ευχάριστος, μιλούσε σε όλο τον κόσμο, ακόμη και σε μικρά παιδιά, και δεν τον φοβόσουν ως γιατρό, μπορεί να επηρεαζόταν και από τη γυναίκα του τη δασκάλα, την περίφημη «γιάτρουσσα», που είχε σχεδόν πάντα στο σχολείο την πρώτη τάξη».