Χαριστή Κουκουμπεδάκη: Ρωτώ πουλιά, ρωτώ δεντρά…..

Της Χαριστής Κουκουμπεδάκη

Ρωτώ πουλιά, ρωτώ δεντρά, ρωτώ κορφές κι αόρη

τσι κάμπους και τσι θάλασσες φαράγγια, ποταμίδες

και τ’ ουρανού τ’ ανέφαλα, τον ήλιο το φεγγάρι

την πούλια τον αυγερινό, τα μαγεμένα τ’ άστρη,

τσ’ αγάπης μου ανε γ-κούσανε ποθές την ανομάδα

κι ανε τη σμίξανε ποθές κι ανε τηνε παντήξα….

Κι ο ήλιος κοντοστάθηκε, στα νέφη ελουποχώστη

κι ο ουρανός εδάκρυσε, τ’ αόρη αντηχήσα

τα δέντρη μαραθήκασι και τα πουλιά εσωπάσα….

Κι ένας περήφανος αητός που ‘ χε χρυσές φτερούγες

που ‘νέβαινε αργά ταχιά, εις τ’ ουρανού τσι ρούγες,

ήρθε κι ομπρός μου στάθηκε, λαλιά ‘χε σαν τ’ αθρώπου

και μου ‘πεν…

η γι-αγάπη σου, εις τσ’ ουρανούς πλανάται…

Με τσ’ Αρχαγγέλους κάθεται και με τσ’ αγγέλους θέτει

κι η Παναγία κι ο Χριστός τον έχουνε στη μέση

και κάθα ώρα και στιγμή για όνομής σου λέει…

Φαίνεται πως σε ‘νεζητά μ’ αδύνατο ‘ναι να ‘ρθει

γιατί ‘χει σκάλα ο ουρανός μα και σιδεροφράχτες

και λαχταρά σε να σε ιδεί, μα και να σ’ ανταμώσει

γιατί ‘μνογε σου ένα γ-καιρό κι αγάπα σε περίσσα

και σ’ είχε σαν τα μάθια ντου σαν τ’ ακριβό το φως του…

Κι είπα τ’ αητού, του σταυραητού, του σπαθοφτερουγάρη

αν ξαναβγείς στσ’ εφτά ουρανούς κι ανε ντονε παντήξεις

πε του πως δεν του ποξεχνώ κι είμαι σαν ξεροδέντρι

απού το δέρνουνε οι καιροί κι οι βαροχειμωνιάδες

κι άνοιξη δεν ξαναθωρώ και φύλλα στα κλαδιά μου

το Θάνατο παρακαλώ ν’ ανταμωθούμε πάλι ο γείς τον άλλο μας να ιδεί》……

Επιμέλεια Αντώνης Σαλούστρος