Ενός δε έστι χρεία: Ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις !

Μέρος Α΄

Ασφαλώς κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει πόλεμο, εκτός αν αυτός είναι αμυντικός ή απελευθερωτικός και αφορά τη σωτηρία της πατρίδας. Άλλωστε, σε εποχές μνημονίων και κορωνοϊών, ένας πόλεμος θα ήταν καταστροφή.

  Όμως, δεν είναι ούτε όλοι οι λαοί και –προ παντός – όλοι οι ηγέτες λογικοί και ειρηνόφιλοι. Πολλοί παράλογοι και ανόητοι  επιβουλεύονται τα συμφέροντα ή και την επικράτεια των γειτόνων τους, αναπολώντας παλιές αμαρτωλές εποχές, όταν, με το δίκαιο της ισχύος,  εξουσίαζαν λαούς και εκτάσεις, που ανήκαν σε άλλους λαούς.

   Καταλαβαίνετε βέβαια ότι εννοώ την Τουρκία. Τον λαό και τη χώρα που οι ιστορικές συγκυρίες έφεραν να διαλύσουν κάποτε τη χιλιόχρονη Βυζαντινή αυτοκρατορία (τα απομεινάρια της πλέον) και να  εγκαταστήσουν ένα καθεστώς κυριαρχίας σε πολύ μεγάλη έκταση. Όταν όμως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου –στις αρχές του 20ού αιώνα – και οι βαλκανικοί λαοί ξεσηκώθηκαν, οι λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις υποχρεώθηκαν τελικά να περιορίσουν τους Οθωμανούς στα λογικά τους όρια. Στην αρχή με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920), η οποία την περιόριζε πολύ περισσότερο και στη συνέχεια με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), με την οποία δημιουργήθηκε το νέο τουρκικό κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ.

  Πέρασαν σχεδόν 100 χρόνια από τότε. Ο Κεμάλ είναι αλήθεια ότι έβαλε τα θεμέλια ενός κοσμικού τουρκικού κράτους και επέβαλε μεταρρυθμίσεις εντελώς προχωρημένες, περιοριζόμενος βέβαια στα όρια που η Λωζάννη του όριζε.

  Στα 100 χρόνια που ακολούθησαν κανείς Τούρκος ηγέτης δεν έβαλε θέμα αλλαγής της Συνθήκης. Μάλιστα ο τουρκικός Στρατός εγγυόταν το κεμαλικό κράτος, επιβάλλοντας μάλιστα ακόμη και δικτατορίες, όταν θεωρούσε πως οι πολιτικοί παρεξέκλιναν από την κατά τους στρατιωτικούς σωστή πορεία. Όμως, κάποια στιγμή, ήρθε μουλωχτά μουλωχτά ο Ερντογάν, μια αλεπού χειρίστου είδους –τσακάλι σωστότερα – ο οποίος, αφού σιγά σιγά έκανε στην άκρη τους κεμαλικούς, άρχισε να χτίζει το δικό του, κατ’ επίφασιν δημοκρατικό, κράτος. Αποκορύφωση της απόλυτης κυριαρχίας και της δημιουργίας νεοσουλτανικού προφίλ, ήταν το «πραξικόπημα» του 2016**, το οποίο του έδωσε την ευκαιρία να φυλακίσει και να εξουδετερώσει δεκάδες χιλιάδες στρατιωτικούς, δικαστικούς, εκπαιδευτικούς, και διάφορους άλλους κρατικούς υπαλλήλους, κατηγορώντας τους ως συμμετασχόντες στο πραξικόπημα ή ως οπαδούς του ιμάμη Φ. Γκιουλέν. Σε όλα τα πόστα του  κράτους και της κυβέρνησης έβαλε συγγενείς του και «τσιράκια» του. Παράλληλα, ως νέος σουλτάνος, άρχισε μια πλήρη εθνικιστική εσωτερική πολιτική, σκιαμαχώντας κυρίως εναντίον της Ελλάδας. Στην αρχή άρχισε να μιλά για ανάγκη «ζωτικού χώρου» για την Τουρκία (πράγμα που σημαίνει πως έπρεπε να επεκταθεί εδαφικά), άρχισε να δηλώνει κάθε τόσο πως «τα σύνορα της καρδιάς του» ήταν πολύ μακριά από τα σημερινά σύνορα, άρχισε να βάλλει κατά της Συνθήκης της Λωζάννης –δε δίστασε μάλιστα, σ’ εκείνη την απαράδεκτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, ακόμη και κατά την επίσκεψή του στον Πρόεδρο της Ελλην. Δημοκρατίας, να μιλήσει για «επικαιροποίηση» της συνθήκης αυτής. Αργότερα, μυριζόμενος ή γνωρίζοντας ότι Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειος έχουν πετρέλαιο και αέριο, και ξέροντας ότι το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας δεν παραχωρεί παρά ελάχιστο θαλάσσιο μέρος στην Τουρκία –ακόμη και με τα σημερινά χωρικά ύδατα των 6 μιλίων – και στηριζόμενος στην τουρκική θεωρία πως τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα(!), ακόμη και τα πιο μεγάλα, άρχισε να προωθεί θεωρίες για …γαλάζια πατρίδα, για από κοινού εκμετάλλευση του Αιγαίου, για χωρισμό του Αιγαίου στη μέση κ.ά.τ. Τελευταίο κατόρθωμά του ήταν το κατάπτυστο σύμφωνο με τον ηγέτη ενός μικρού μέρους της Λιβύης, με το οποίο διακηρύσσει πως …απέκτησε νέα υφαλοκρηπίδα(!), ενώ στέλνει συνεχή βοήθεια, κυρίως στρατιωτική, σ’ αυτόν τον ετοιμόρροπο ηγέτη, που τον χρησιμοποιεί ως πιόνι.

  Μικρή αναφορά να κάνω στο θέμα των «προσφύγων» -που οι πιο πολλοί είναι μετανάστες κάθε λογής. Τι τους μαζεύει στην Τουρκία; Φανερά, για να εκβιάζει την Ευρώπη και να απειλεί την Ελλάδα. Όλοι θυμόμαστε τα γεγονότα στον Έβρο και τις συνεχιζόμενες καραβιές στα νησιά (προσοχή: Στην επίσης είσοδο στην Ευρώπη από τη Βουλγαρία δεν στέλνει κανέναν!).

**Αυτό το πραξικόπημα του ήρθε κουτί, για να γίνει από πρόεδρος σουλτάνος. Τόσο κουτί μάλιστα ώστε ή το οργάνωσε ο ίδιος, ή πάντως ήξερε τα πάντα και το …περίμενε.                                                                                       

*Ο Γ. Ζωγραφάκης είναι σ. εκπαιδευτικός & συγγραφέας από το Ζαρό Δήμου Φαιστού