Η χαμένη δεκαετία του ελληνικού κράτους

Το ελληνικό κρατίδιο στους δυο αιώνες της  ύπαρξης του έχει περάσει από πολλές δύσκολες περιστάσεις, καταστροφές,θριάμβους, πολέμους, εμφυλίους πολέμους, χρεωκοπίες, προσαρτήσεις εδαφών, ενσωμάτωση ελληνικών πληθυσμών από αλύτρωτες πατρίδες.

Του: Γιάννη Παναγιωτάκη

Βρισκόμαστε στο 2021,  θα εορτάσουμε τους δύο αιώνες ελεύθερου βίου της πατρίδας μας και νομίζω πως είναι ώρα για συλλογικό αναστοχασμό και χάραξη πορείας προς το μέλλον.

Μοιραία η σκέψη μου πηγαίνει δέκα χρόνια πίσω, στο έτος 2010 και την χρεωκοπία της χώρας.

Είναι η χρονιά που η σαραντάχρονη αυτοκαταστροφική πορεία της, την οδήγησε σε μία μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Η Ελλάς χρεοκόπησε, έγινε για μήνες πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ και στο εσωτερικό της βίωνε μια πρωτόγνωρη κατάσταση διχασμού και εμφύλιο-πολεμικού κλίματος.

Οι περιστάσεις απαιτούσαν σύμπνοια και λογική αλλά δυστυχώς επικρατούσαν τα αντίθετα. Ζήσαμε μέρες  αντίστοιχες με το κλίμα που επικρατούσε στην Πόλη λίγο πριν την άλωση του 1453. Τότε ήταν που χάθηκε η  χρυσή ευκαιρία να διορθωθούν τα στραβά του ρωμαϊκού κρατιδίου, α στραβά που το συνόδευαν από την ίδρυση του αλλά, δυστυχώς, οι ηγεσίες του αποδείχτηκαν ανεπαρκείς.  

Ανεπαρκής βέβαια αποδείχθηκε κι ο λαός αλλά σαράντα χρόνια α-παιδείας τον είχαν μεταμορφώσει σε χυλό, σε όχλο που γινόταν παιχνίδι στα χέρια δημαγωγών πολικών .

Έτσι κύλησε η δεκαετία ως το 2021 και δεν συντελέσθηκε σχεδόν καμία μεταρρύθμιση που να αντιμετωπίζει τις πραγματικές αιτίες που κρατούν την Ελλάδα φτωχή, ντροπιασμένη, υπανάπτυκτη και την οδηγούν στο να  χάνει συνεχώς πόντους στη διεθνή κατάταξη ακόμη κι από χώρες που  έβλεπαν την πλάτη της  τις  προηγούμενες δεκαετίες. Ως κι η Αλβανία και τα Σκόπια της φερόταν με αυθάδεια.

Γιατί όμως δεν προόδευσε η χώρα, γιατί δεν έβαλε στέρεες βάσεις για να πορευτεί στο μέλλον;

Μα γιατί δεν υπήρχαν -ή ήταν σκοπίμως παραγκωνισμένες- οι κατάλληλες αλλά και απαραίτητες ηγεσίες οι οποίες θα εμπνεύσουν το λαό και θα τον οδηγήσουν στο μέλλον.

Βέβαια κι ο λαός μετά από τόσες δεκαετίες πνευματικής υποβάθμισης έχει χάσει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται σωστά την πραγματικότητα, έχει χάσει την ικανότητα να κρίνει και να ιεραρχεί σωστά ανάγκες, κινδύνους, μεγέθη (εδώ καλά- καλά δεν ξέρουν οι περισσότεροι πόσα εκατομμύρια αποτελούν ένα δις)

Δεν θα μπορούσα βέβαια να αφήσω εκτός σχολιασμού τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο κόσμος στην πατρίδα μας τις έννοιες πολιτισμός, τέχνες, γλώσσα κλπ.

Στις αρχές της δεκαετίας 2000 στις Σχολές των Πολιτικών Επιστημών των ΗΠΑ, η Ελλάδα διδασκόταν ως «failed state», δηλαδή «αποτυχημένο Κράτος», ήδη αρκετά χρόνια πριν την επίσημη οικονομική χρεωκοπία.

Μπορούμε δηλαδή να ισχυριστούμε με σιγουριά πως το πρόβλημα του νεοελληνικού κρατιδίου δεν είναι οικονομικό αλλά ηθικό ,πνευματικό, μορφωτικό, πρόβλημα δημοκρατίας και οργάνωσης κράτους. Είναι ίσως το μόνο κράτος που είναι τόσο εχθρικό απέναντι στους πολίτες του.

Η χαμένη δεκαετία λοιπόν 2010-2020 είναι πραγματικά χαμένη γιατί  η χώρα απέτυχε κατά τη διάρκεια της κι ενώ απειλούνταν με αφανισμό, να αντιληφθεί κινδύνους κι εχθρούς, να ιεραρχήσει προτεραιότητες και δράσεις οργανώσει άμυνες απέναντι σε εχθρούς που καραδοκούν, και να καταστεί κράτος Δικαίου. Ας ελπίσουμε να μην ανήκει κάποτε και στα εξαφανισμένα έθνη…